Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2013, Page 81

80
búum í.“ Þeir virðast sem sagt hafa í huga mun fjölþættari lesendahóp en
raunvísindamennirnir. Fulltrúar þeirra sviða líta á það sem siðferðilega
skyldu sína að skrifa fyrir íslenskt samfélag. Engu að síður segjast þeir
verða að skrifa líka á ensku. Til að hafa framgangsmöguleika verði þeir að
skrifa og birta greinar í erlendum (lesist: enskum) vísindaritum sem séu í
háum stigaflokki í matskerfi Háskólans: „Einhvern veginn hefur hlutfallið
snúist við og núna birti ég miklu meira á ensku en samt finnst mér skylda
mín að skrifa alltaf eitthvað á íslensku.“
Lagadeild er gott dæmi um deild þar sem fræðimenn telja sig hafa
skyldur við íslenskt samfélag enda kenna þeir íslensk lög og réttarkerfi.
Því er mikið af lesefni í greininni á íslensku og kennararnir hafa oft sjálfir
þurft að semja efnið þar sem ekki er öðrum til að dreifa. Með sífellt nánari
samskiptum við Evrópu og tengslum við evrópskt lagaumhverfi (EFTA-
dómstólinn, lög frá Evrópusambandinu o.s.frv.) blasir nýtt landslag við
lögfræðikennurum þar sem lesefni og fræðaskrif á ensku verða sífellt
mikilvægari.
Þeir kennaranna sem hafa aldrei lagt stund á nám í enskumælandi landi
viðurkenna að hafa átt í erfiðleikum með ensku en telja mikilvægt að birta
greinar á því máli og taka þátt í alþjóðlegri umræðu. „Þetta er auðvitað
ströggl. […] ég skrifa einfalt mál og það er ekki rétt en ég læt alltaf lesa
yfir fyrir mig.“ Þannig telur hann sig leysa þennan vanda. Annar kennari
úr þessum hópi segist finna til mikils óöryggis við að skrifa enskt fræðimál
þrátt fyrir að hann telji að almenn enskukunnátta sín sé góð. Hann er hins
vegar svo stálheppin að nánasti samstarfsmaður hans á sér ensku að móð-
urmáli og þeir skrifa saman greinar á ensku.
Jafnvel þótt fræðimenn hafi dvalist árum saman í enskumælandi landi
og telji enskukunnáttu sína mjög góða virðist brautin engu að síður hvorki
bein né greið: „Það er gífurleg áskorun að þurfa að vera jafnvígur á að skrifa
fræðigreinar á tveimur tungumálum.“ Þessi orð eru höfð eftir háskóla-
kennara sem dvaldist í enskumælandi landi í átta ár við nám og störf og eru
til marks um álagið sem er á mörgum háskólakennurum sem telja sig þurfa
að skrifa á báðum málunum.
Allir viðmælendur telja mikilvægt að fá félaga sína til að lesa yfir fyrir
sig og fá álit þeirra með tilliti til innihalds, „bara eins og þegar ég skrifa
á íslensku“. Viðmælendur gera skýran greinarmun á þess háttar yfirlestri
og yfirlestri sem beinist fyrst og fremst að málfari. Einn viðmælenda er að
skrifa sína fyrstu bók á ensku og þrátt fyrir að hann telji sig vera ágætan
BiRna aRnBjöRnsDóttiR og hafDís ingVaRsDóttiR