Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2013, Side 206

205
ástalíf. Þess vegna þarf að afbyggja þessa úreltu orðræðu um „skápinn“.
Einstaklingurinn þarf ekki að koma út úr skápnum, hann þarf ekkert að
gera – það er samfélagið sem þarf að fella þá heterónormatívu og hómó-
fóbísku dulu sem það er með fyrir augunum og hætta að gera sér fyrir-
framvæntingar um ástir annarra.
Raunar á nákvæmlega sú þróun sér stað núna í íslensku samfélagi, eins
og víða á Vesturlöndum. æ oftar má sjá íslenskar fjölskyldur og einstak-
linga láta af þessum væntingum. En svo kemur ágúst að nýju og þá gýs upp
þessi afturhaldssama orðræða um „skápinn“, eins og móri úr fortíðinni, en
raunar í nafni víðsýni og mannréttindabaráttu.
Það er engin ástæða til að eyða mörgum orðum á áherslu gleðigöng-
unnar á karla í kvenmannsfötum og „drag show“. Þau geta vitaskuld verið
hin ágætasta skemmtun en skilaboðin sem eru send með þessu eru aftur-
haldssöm í meira lagi. Ekki aðeins er þá látið sem hér sé sérstakur hópur
„samkynhneigðra“ sem séu öðruvísi heldur er beinlínis vísað í fornar hug-
myndir um „kynvillu“, örugglega írónískt þó að það fari raunar fram hjá
ýmsum. Hinn samkynhneigði karl vilji þá vera kona og þetta komi fram í
aðdáun hans á Júróvisjón, Judy Garland og óperum. En Judy Garland er
löngu dauð og það er sannarlega kominn tími til að kveðja þessar aftur-
haldssömu staðalmyndir.
Í tengslum við gleðigönguna hefur einnig borið á því sem í fötlunar-
fræði er nefnt „vesalingaorðræða“ og er mjög áberandi þegar rætt er um
fötlun. Á hinsegindögum er talað um „aðstandendur samkynhneigðra“,
eins og hér sé á ferð erfiður sjúkdómur. ég man raunar ekki eftir neinum
öðrum hópum nema sjúklingum og nýlátnum sem eiga „aðstandendur“.
En er ástæða til að „aumingjavæða“ heilbrigt og farsælt fólk sem lifir inni-
haldsríku og hamingjusömu lífi? Væri ekki nær að „aðstandendur homma-
hatara“ gæfu sig fram? Þurfa þeir ekki frekar stuðning?
5. Ekkert er skýrara merki um kreppu gleðigöngunnar en þegar hún er
tekin að snúast að mestu um mannréttindabaráttu í Rússlandi í stað þess
að senda ný og róttæk skilaboð um ástir og kynlíf almennt. Það er kannski
skiljanlegt að baráttumóðurinn sé runninn af mönnum í ljósi þess að ný
hjúskaparlög hafa nú verið í gildi í þrjú ár þar sem engin ákvæði eru um
kynferði maka. Þetta eru ein bestu lög sem alþingi hefur samþykkt seinni
ár en jafnvel þau eru iðulega túlkuð á afturhaldssaman hátt á hinsegindög-
um – sem hluti af „mannréttindabaráttu samkynhneigðra“.
jUDY gaRlanD eR löngU DaUÐ