Glóðafeykir - 01.11.1972, Qupperneq 27

GLOÐAFEYKIR
27
viðarleysið. Engin mótekja var í Málmey og kol voru oft og einatt
ófáanleg. Við fengnm mótekju uppi á Lónkotsmöl, en flutningurinn
á mónum fram í eyjuna var oft erfiður. Og svo kom ísinn í janúar
1918 og varð af samfelld íshella. Von var á skipi með skömmtunar-
vörur rétt fyrir jól eða á milli jóla og nýárs. Atti það að leggja
upp vörurnar bæði í Hofsósi og á Sauðárkróki. Oddvitunum var ætl-
að að hafa á hendi úthlutun vörunnar, og gerðu þeir mönnum orð
um að koma við fyrstu hentugleika eftir þeim.
Stuttu eftir að ísinn hafði rekið inn, ákváðum við að gera til-
raun til þess að ganga í land, ég og Jóhann nokkur Jónsson, sem
hjá mér var. Sigtryggur Jónatansson ákvað einnig að slást í förina.
Víst var þetta nokkur glæfraferð. ísinn var enn mjög ótraustur og
varasamur yfirferðar, en okkur inunaði í vörurnar, auk þess sem
framt var lagt á, að þær yrðu sóttar sem fyrst. Til öryggis bundum
við okkur á streng svo að auðveldara yrði að draga upp þá, sem
ofan í kynnu að fara. Isinn var fjarri því að vera samfrosta orðinn
og stundum var því líkast sem maður gengi á kviksyndi, svo mjög
dúaði hann. Sums staðar varð ekki hjá því komizt að stökkva á milli
jaka. Veður var bjart, svo að fólkið út í eyjunni gat fylgzt með ferð-
um okkar alveg í land.
En nú kom babb í bátinn. Er við náðum tali af oddvita okkar,
Jóni í Bæ, kom í ljós, að enn voru allar vörur yfir á Sauðárkróki og
ekki farið að skipta þeim milli hreppanna. Ég hugðist þá þegar snúa
heim við svo búið, en Jón í Bæ lagði hins vegar mjög fast að mér
að fara með sér yfir á Sauðárkrók og aðstoða þar við skiptin á vör-
unni. \Tarð úr að ég gerði það, er ég hafði fengið mann til þess að
fara út í Eyju og láta fólk mitt vita hvernig málin stæðu. En hér var
ekki ein báran stök. Áður en sendimaður komst af stað, gekk í hríð
og varð löng bið á því, að hann kæmist út í eyju. Býst ég ekki við, að
getum þurfi að því að leiða, hvemig fólki mínu í Málmey hefur
liðið þennan tíma, er við hvorki komum til baka né neitt spurðist
til okkar. Jón í Bæ fékk svo nokkra fleiri til fylgdar með sér til Sauð-
árkróks og segir ekki af þeirri för, fyrr en við komum vestur í Hegra-
nes, að þá hefur einhver orð á því, að mig sé farið að kala á nefið.
Það reyndist rétt til getið, en ég tók það til bragðs að halda snjókúlu
við nefið það sem eftir var leiðarinnar til Sauðárkróks. Man ég enn
hvað mér leið bölvanlega í nefinu eftir að við vorum komnir í húsa-
skjól á Sauðárkróki. \Tið fengum fjórir herbergi hjá Gísla Guð-
mundssyni „vert“ á Tindastóli og sváfum tveir og tveir í rúmi. Við
Jóhann sváfum saman í öðru rúminu en þeir Kristinn og