Glóðafeykir - 01.04.1979, Síða 57

GLÓÐAFEYKIR
57
dagsljómanum, — þá hlánaði í hugskoti lestamannsins. Ósjaldan var
líka „veigadrottinn“ með í för. Og hann megnaði það, sem eigi er á
færi annarra guða: Hann gat látið menn gleyma öllum áhyggjum um
stundarsakir. Hestarnir röltu á undan með klyfjarnar, stilltir, þolin-
móðir, þrautseigir, og þurftu ekki að láta vísa sér veginn, þótt vegleysa
væri. Lestamennirnir lötruðu á eftir, stundum tveir saman, stundum
margir. Þeir blönduðu geði, sögðu sögur, sungu, kváðu og köstuðu
fram stökum. Þetta voru, þrátt fyrir allt, dýrðardagar.
En heima beið konan og krakkarnir. Og eftirvæntingin var mikil:
Hvað skyldu þeir nú koma með úr kaupstaðnum?
Lestamenn voru svfjaðir og þreyttir að leiðarlokum. Þeim varð fyrst
fyrir að halla sér út af og láta líða úr sé, áður en leystar væru klyfjar. En
blessuð börnin voru óþolinmóð, rétt eins og börn eru vön að vera.
Hvað skyldi nú vera í þessum bagga? Mundi þar ekki vera kandís eða
rúsínur? Hvar skyldi sykurtoppurinn vera? Og krakkarnir fóru að
reyna að leysa klyfjarnar. En ólarreipin voru óþjál og hörð og hert að
öllum hnútum. Verkið sóttist því seint og varð oft árangurslaust.
Hendumar voru svo smáar og kraftarnir ekki miklir. Stundum lá líka
blátt bann við að hrevfa við nokkrum hlut fyrr en pabbi kæmi og
piltamir. En þeir sváfu svo ósköp lengi. Og það tók á taugarnar að
bíða. — Loksins komu þeir þó og fóm að leysa. Og þá vrarð nú heldur
en ekki handagangur í öskjunni, þegar farið var „að taka upp.“ Þá
kom líka sitt af hverju í ljós: Aflangur rúsínukassi, sykurtoppur,
rauður kandís í skjóðu — og allavega rósótt stumpasirts. En sá fögn-
uður! Og hvílíkur töfrastaður hlaut hann að vera, þessi
kaupstaður. . . .
Gísli Magnússon.