Sagnir - 01.06.1998, Síða 92

Tímaritið Sagnir er án efa í hópi metnaðarfyllstu og glæsi-
legustu tímarita háskólanema hér á landi. Þar fara saman
faglegur metnaður og vilji til að miðla grúski sínu til fleiri
en þeirra sem innvígðir eru í fræðin á áhugaverðan hátt.
Sagnir 1997 eru þar engin undantekning en hins vegar má
margt betur fara í ytri búnaði blaðsins sem auðvelt er að
laga.
BYLTINGIN OG BÖRNIN
Sagnir eru einkar góður skóli fyrir sagnfræðinema; þar læra
þeir að aga vinnubrögð sín, setja mál sitt fram á skipulegan
hátt, minnugir þess að sagnfræðingar hafa skyldum að gegna
við fleiri en stéttarbræður sína. Þær eru þannig eins konar
starfskynning eða æfingabúðir undir það sem bíður margra
sem útskrifast – að skrifa fyrir aðra en sjálfa sig, hvort sem
það er á sviði söguritunar eða
blaðamennsku.
Sagnir 1984 þóttu
byltingarkenndar. Þá var
útgáfan færð inn í nú-
tímann, ljósmyndir fengu
veglegan sess og umbrotið
líktist „glanstímaritunum“
svokölluðu. Blaðið var þannig í
takt við tímann, eins og sagt er, og þótti það einkar djarft
framtak. Sagnir 1997 eru of líkar þessu rómaða byltingarblaði
og um leið svolítið gamaldags þannig að engu er líkara en
þarna hafi sannast hið fornkveðna: byltingin étur börnin sín.
Að DANSA MEð
Á kápunni er ákveðinn „prentsmiðjusvipur“. Myndin á henni
er góð, forvitnileg og óvenjuleg þannig að það er ekkert út á
hana að setja nema hvað hún nýtur sín ekki nógu vel. Nettur
rammi utan um hana hefði strax gefið skemmtilegan svip og
styrkt hana. Þá hefði mátt kveikja forvitni lesenda með því að
segja frá efni blaðsins, hafa á forsíðunni áhugaverðar fyrir-
sagnir á greinum inni í blaðinu, s.s. Kaupmenn í klóm
drekans; Bundin með hendur í kross; Kattarmorðin miklu og
þar fram eftir götum.
Kápan hefði líka fengið aukið líf ef settar hefðu verið á
hana tvær til þrjár af þeim góðu myndum sem eru í blaðinu,
án þess þó að veikja aðalmyndina. Þannig væri gefin til kynna
fjölbreytni – og um leið sagt að blaðið væri skreytt myndum.
Við lifum á tímum myndmiðla og þar verða blöðin að dansa
með – annars verða þau undir.
LESANDINN DREGINN INN
Útlitið inni í blaðinu er mjög einfalt og virkar fremur
leiðigjarnt eða gamalt. Það hefði mátt leyfa sér meira í
fyrirsögnum, millifyrirsögnum og útdráttum. Mér finnst
með öðrum orðum að aðstandendur Sagna megi sýna meiri
djörfung í ytri búnaði blaðsins, án þess að fara út í einhverja
loftfimleika. Það eru tilburðir í þessa átt í Sögnum 1997 í
greininni um Svartadauða sem heppnast vel. Svarti borðinn
rammar bæði inn umfjöllunina og gefur góðan svip. Þetta
mætti sjást víðar í blaðinu.
Það væri ekki úr vegi fyrir aðstandendur blaðsins að
verja 30-40.000 krónum í að láta hanna svip til 3-4 ára, jafn-
Sagnir 19 (1998)
SAGNIR ‘ 9891
Pétur Már Ólafsson:
Djarfara útlit
Sagnir 1997 eru of líkar
þessu rómaða byltingar-
blaði og um leið svolítið
gamaldags þannig að engu er
líkara en þarna hafi sannast hið
fornkveðna: byltingin étur
börnin sín.