Gerðir kirkjuþings - 01.01.2012, Side 27

27
Á undanförnum árum hefur verið rætt um nauðsyn þess að kirkjuþing komi saman oftar
en einu sinni á ári. Á þessu kirkjuþingi verður lagt fram frumvarp um það. Ekki verður
framhjá því litið að málum fjölgar og aukakirkjuþing hafa verið fleiri en oft áður. Fyrir
því eru ýmsar ástæður. Annað sem mælir með því að kirkjuþing komi oftar saman er að
vönduð umræða þarf tíma og þegar mörg mál liggja fyrir þá kann svo að fara að mikilvæg
mál fái ekki þá umræðu í nefnd og á þingi sem nauðsynleg er. Það hefur verið kallað eftir
því af mörgum að fastanefndir þingsins starfi utan hefðbundins fundartíma þingsins svo
hægt sé að fara vandlega yfir og ræða mikilvæg mál. Einnig eru þau mál sem rædd eru á
kirkjuþingi oft þess eðlis að þau varða hagsmuni og störf fjölmargra. Oft heyrir maður að
fólk hefði kosið að leitað hefði verið eftir sjónarmiðum þeirra áður en ákvarðanir væru
teknar. Tímapressan er alltaf til staðar og kirkjuþingi er markaður tími.
Fulltrúar í forsætisnefnd kirkjuþings er þeirrar skoðunar að það sé rétt að kirkjuþing
komi saman tvisvar á ári og að nefndir geti starfað utan þess tíma sem sem þingið situr.
Forsætisnefnd mun koma þeim sjónarmiðum á framfæri í umræðum hér á þinginu.
Góðir kirkjuþingsfulltrúar. Við þurfum að horfast í augu við gamlar og nýjar, og oft erfiðar
áskoranir. Það er ekki eitthvað sem við eigum að óttast heldur ganga á hólm við af djörfung,
hugrekki og visku. En til þess þarf starfsemi okkar og skipulag að vera í góðu formi. Við
þurfum að byggja á styrk kirkjunnar en um leið horfast í augu við veikleika hennar. Taka
á móti tækifærum sem umhverfið býður okkur um leið og við verjumst áskorunum sem
þarf að glíma við.
Þær eru margar spurningarnar sem við heyrum. Svo sem hvort kirkjan sé með of svifaseint
stjórnkerfi, óskilvirkt skipulag og of hæga ákvörðunartöku? Sumum fannst það þegar við
stóðum frammi fyrir mjög erfiðum og alvarlegum málum sem við höfum verið að bregðast
við, vinna í og vonandi læra af. Hefði skilvirkara skipulag gert okkur hæfari í glímu okkar
við tekjusamdrátt, erfiða umræðu, harða gagnrýni og stundum jafnvel beinlínis fjandskap
við kirkju og kristni?
Þarf kirkjan annað skipulag í fámennari byggðum en í stórum sóknum? Grundvallarskipulag
kirkjunnar hefur verið sjálfstæðar sóknir en getur meira samstarf verið til góðs?
Er ekki þungamiðjan í öllu starfi þjóðkirkjunnar sú þjónusta sem hún veitir?
Á ekki áherslan að vera þar sem fólkið kemur og þiggur þjónustu hennar?
Viljum við að kirkjan sé þátttökusamfélag sem virkjar fólk?
Mun ekki fólk sem kemur með sjálfboðna þjónustu auka við þjónustu kirkjunnar, efla
hana og það samfélag sem hún tilheyrir?
Við hljótum að vilja að kirkjan hlúi vel að prestunum sínum og öllu starfsfólki. Að hún stuðli
markvisst að því að allt það góða fólk eflist í starfi og fái að njóta sín. Metnaður okkar hlýtur
að vera sá að veita betri þjónustu í dag en í gær. Að sú reynsla sem við öðlumst í dag nýtist
okkur til að gera enn betur á morgun.
Viljum við ekki að kirkjan sé hreyfing frekar en stofnun? Á vegferð að því góða en ekki á