Morgunblaðið - 12.05.2016, Blaðsíða 62

62 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. MAÍ 2016
✝ Camilla LydiaThejll fæddist í
Reykjavík 24. júní
1939. Hún andaðist
í hjúkrunarheim-
ilinu Boðaþingi 26.
apríl 2016.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Ólafur Ágúst
Thejll, skrifstofu-
stjóri í Sjúkrasam-
lagi Reykjavíkur,
fæddur 29.9. 1900, dáinn 10.7.
1964, og Rannveig Ingibjörg
Árnadóttir Scheving Thejll,
fædd 20.4. 1903, dáin 14.9.
1979. Systkini hennar eru
Magnús Thejll og og Lydia
Edda Thejll. Eftirlifandi eig-
inmaður Lydiu er Vernharður
Guðmundsson frá Stóru Drag-
eyri í Skorradal, húsasmíða-
meistari í Reykjavík, fæddur
23.9. 1932. Þann 16. febrúar
1958 fæddist þeirra fyrsta
barn, Ágúst, starfsmaður hjá
Íslensku umboðssölunni. Synir
hans eru Davíð Þór sem er í
sambúð með Nínu Alexand-
ersdóttur og eiga þau saman
soninn Brími Alexander og
Andri Rafn sem er í sambúð
með Karitas Witting Halldórs-
dóttur. Árið 1961 fæddist
fyrsta dóttirin, Guðrún, sem
skyldunnar, fyrst að Vífilsgötu
4 og seinna að Hæðargarði 14 í
Bústaðahverfinu. 12 ára gömul
fékk hún alvarlega nýrnasýk-
ingu og lá lengi á Landakots-
spítala þar sem eitthvað gerðist
sem hafði slæm áhrif á öll efna-
skipti í líkama hennar og beið
hún þess aldrei fyllilega bætur.
Eftir gagnfræðaskólann fór
hún í Iðnskólann í Reykjavík til
að læra hárgreiðslu en vegna
afleiðinga spítalavistarinnar
varð hún að hætta því námi og
fór að vinna í Garðsapóteki auk
þess að fara með Rannveigu,
móður sinni, eina vertíð í síld-
arvinnslu á Seyðisfirði.
17. júní 1956 kynntist hún
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Vernharði Guðmundssyni og
strax á þrettándanum 1957 trú-
lofuðu þau sig.
1973 fluttum við á Hæðar-
garðinn og bjuggum hjá móð-
urömmu okkar meðan verið var
að byggja næsta heimili okkar
að Fífuseli 4 í Breiðholtinu þar
sem þau bjuggu til 2005 þegar
þau keyptu hús að Roðasölum
16 í Kópavogi. 1996 ákváðu þau
að fá lóð í Skorradal og úr varð
að þau byggðu sumarbústað í
landi Dagverðarness.
Jarðarförin fór fram frá
Seljakirkju 3. maí 2016.
býr með eig-
inmanni sínum
Daníel Berner í
Altdorf í Sviss og
starfar þar sem
hjúkrunarfræðing-
ur og eiga þau tvö
börn, Stefán og
Katrínu. Árið 1962
fæddist svo Ragnar
Ingi, starfsmaður
hjá Ölgerð Egils
Skallagrímssonar,
sem er giftur Sigrúnu Axels-
dóttur og eiga þau börnin: a)
Lovísu Ósk, sambýlismaður
hennar er Sigurður Elíasson og
eiga þau börnin Guðlaugu
Helgu og Sigrúnu Rós. b) Ró-
bert Inga og c) Rebekku Rós.
Þann 28. júní 1965 fæddist
Heiða sem nú er sérkennari í
Austurbæjarskóla. Hún er gift
Ólafi Eggertssyni jarðfræðingi
og eiga þau synina Arnór,
Ágúst og Aron. 28. janúar 1969
fæddist dóttirin Linda sem er
gift Helga Hjaltested trésmið.
Börn Lindu eru Eva Björg,
Vernharður Atli, Friðrik Páll
og Camilla Anna auk Alexand-
ers Breka sem fæddist and-
vana. Yngsta barnið er svo
Guðbjörg fædd 20. september
1970, einhleyp og barnlaus.
Lydia ólst upp í faðmi fjöl-
Elsku besta fallegasta
mamma mín er látin. Mamma
mín var yndisleg og hjálpsöm.
Mamma og pabbi giftu sig 30.
júlí 1970 og hafa verið hamingju-
samlega gift síðan. Ástfangnari
hjón eru ekki til. Mamma og
pabbi eiga sex börn, 15 barna-
börn og þrjú langömmubörn og
eitt á leiðinni. Þau eru rík. Þau
voru svo samstiga með það sem
þau tóku sér fyrir hendur. Á
tímabili bjuggum við öll átta í
íbúðinni hjá Rannveigu ömmu á
Hæðargarðinum. Og það var oft
þröngt um okkur, en hvað um
það. Pabbi minn fór í það að
byggja húsnæði undir stóru fjöl-
skylduna þeirra. Og árið 1979
fluttum við í raðhúsið í Fífuseli
4. Nóg pláss fyrir alla.
Mamma var alltaf heimavinn-
andi. Það var svo gott að vita af
mömmu heima þegar skóladegi
lauk. Mamma saumaði mikið á
okkur systkinin og bakaði heilan
helling. Við fórum í margar úti-
legur saman og þá var smurt
nesti og brunað af stað. Það
voru svolítið þung spor þegar ég
tilkynnti mömmu minni að ég
væri ófrísk, 18 ára gömul, en
mamma mín tók því vel. Hún
var sjálf ung þegar hún átti
fyrsta barnið. Hjálpin og stuðn-
ingurinn sem ég fékk frá
mömmu og pabba var æðislegur.
Þegar ég varð einstæð með Evu
mína þá var ekkert sjálfsagðra
en að við færum til mömmu og
pabba í íbúðina í kjallaranum
hjá þeim. Ég og Eva áttum mjög
góðan tíma þar. Svo kynntist ég
Helga mínum og við fluttum í
Engjaselið. Mamma tók honum
mjög vel. Og þau komu mikið í
heimsókn til okkar. Mamma var
mikil fjölskyldukona og fannst
gaman að fá alla í heimsókn. Og
þau voru ófá matarboðin sem
þau voru með. Og þá var glatt á
hjalla.
Ég og mamma vorum mjög
samrýmdar og þess vegna varð
fólk hissa þegar ég flutti á Akra-
nes með fjölskylduna mína. Og
þið megið trúa því að það var
rosalega erfitt. En við vorum
dugleg að fara til þeirra og þau
til okkar. Mamma var einstak-
lega brosmild og alltaf stutt í
hláturinn. Hún var svo jákvæð
og talaði aldrei illa um neinn.
Gaman er að minnast þess að
þegar einhver átti afmæli þá
hringdi mamma og söng afmæl-
issönginn og mikið var hlegið á
eftir. Henni fannst svo gaman að
mæta í veislur. Hún vildi mæta á
ættarmót en það var fullt af
tröppum þangað upp. Við feng-
um sérstaka lyftu til að stóllin
kæmist upp. Mamma og pabbi
skemmtu sér konunglega. En
þegar kom að heimferð þá bilaði
lyftan. Og karlarnir í fjölskyld-
unni héldu á henni í stólnum nið-
ur stigann. Þá hélt ég fyrir aug-
un.
Mamma og pabbi keyptu land
í Skorradal og reistu þar bústað
Sælureitinn sinn. Alltaf var
pabbi jafnduglegur að fara
þangað með mömmu, og þar leið
þeim vel. Og ég á margar góðar
minningar með þeim þar.
Mamma komst inn á Boðaþing
vorið 2015 og við reyndum að
láta fara vel um hana. Pabbi
minn var alltaf mættur til henn-
ar um morguninn og sat hjá
henni allan daginn og fór ekki
fyrr en hún var sofnuð. Ástin á
milli þeirra var svo innileg.
Þetta er erfiður tími fyrir alla,
sérstaklega pabba. En við pöss-
um hann. Og ég er alveg viss um
að englaprinsinn minn, hann Al-
exander Breki, tekur á móti
ömmu sinni og hjálpar henni.
Elsku mamma mín, ég minnist
þín með gleði, ást, umhyggju og
virðingu. Ég elska þig, mamma
mín. Þín,
Linda.
Þegar tala á um mömmu er af
svo endalaust mörgu að taka.
Hvernig hún ól okkur börnin
upp og hversu fullt af lífi heim-
ilið var. Hún var alltaf glöð og
kát, elskaði að syngja og vera
með vinum og vandamönnum og
var okkur systkinunum frábær
fyrirmynd í alla staði. Ég var
elstur og því kom oft og iðulega í
minn hlut að vera barnapía og
lærði strax sem barn að hekla,
prjóna, stoppa í sokka, festa töl-
ur og laga fötin mín auk þess að
skipta um bleyjur á systkinum
mínum og þvo þær á eftir. Við
vorum öll látin sofa úti í vagni
þegar við vorum lítil og þegar
við stækkuðum vorum við bund-
in í beisli við snúrustaur. Hún
gekk alltaf úr skugga um að við
sinntum heimalærdómnum og
var til staðar til að aðstoða okk-
ur þegar á þurfti að halda.
Eftir því sem við stálpuðumst
sá hún til þess að við gætum
stundað þær tómstundir sem
okkur langaði. Hvort sem um
var að ræða íþróttir, skáta eða
annað. Alltaf var hún til staðar
til að hvetja okkur og sjá til þess
að við kæmum vel fyrir og stæð-
um okkur vel. Á sumrin var far-
in allavega ein ferð upp í
Skorradal og tjaldað í stóra gula
tjaldinu okkar við bæinn á Stóru
Drageyri og voru það alltaf ynd-
islegar stundir sem við áttum
þar.
Veturna notuðu þau mikið í að
rækta tengslin við ættingja og
vini, sóttu heldriborgarakvöld í
Seljakirkju og fóru á tónleika
hjá Karlakórnum fóstbræðrum
hvenær sem tækifæri gafst til
sem og öðrum karlakórum sem
mamma var mjög hrifin af.
2014 fór heilsu hennar hratt
hrakandi og var hún lögð inn á
sjúkrahús og að lokum endaði
hún í Boðaþingi í Kópavogi þar
sem hún síðan lést. Þrátt fyrir
veikindin tókst henni að varpa
ljósi í líf allra sem umgengust
hana, jafnt ættingja og vina sem
og starfsmanna á þeim heil-
brigðisstofnunum sem hún hefur
dvalið á. Hafa þau enda öll
keppst við að gera henni lífið
sem léttast og ánægjulegast og
kunnum við þeim öllum bestu
þakkir fyrir.
Það er svo margt hægt að
segja um mömmu og hversu
mikil áhrif hún hafði á alla sem
kynntust henni, hvernig hlátur-
inn smitaði út frá sér og hvernig
jákvætt og hlýtt viðmótið olli því
að fólk sóttist sífellt í návistir við
hana. Vinir okkar systkinanna
litu á hana sem sína aðra móður
og áttu það til að koma í heim-
sókn til hennar jafnvel þó að við
værum ekki heima. Hún var allt-
af til staðar til að leysa úr lífsins
vandamálum og beina þeim á
réttar brautir. Allir sáu hana
sem jafningja, vin og félaga því
hún tók öllum sem til hennar
komu opnum örmum.
Síðustu vikurnar í lífi hennar
voru öllum erfiðar en það var
eftir því tekið hversu margir
komu jafnan í heimsókn til
hennar í Boðaþingi og hversu
glatt var á hjalla jafnvel þegar
hún vissi að endalokin nálguð-
ust.
Það er með miklum trega sem
við öll kveðjum móður okkar,
ömmu, langömmu og vin en við
gleðjumst í vitneskju um að
himnaríki er núna einum engli
ríkara og að hún er þar hlaup-
andi um á grænum grundum og
gera allt það sem hún elskar
mest.
Hvíl í friði, mamma, og takk
fyrir allar þær endalausu gjafir
sem þú hefur gefið mér og öllum
sem hafa notið þeirrar náðar að
kynnast þér.
Ágúst Vernharðsson.
Mamma var alveg einstök
kona. Það var alltaf stutt í hlát-
urinn og hún hreif alla með sér.
Hún var barngóð, var góður
hlustandi og kom með góð ráð.
Hún var alltaf fyrst til að
hringja og syngja afmælissöng-
inn, hvort sem það var í mig, Óla
eða strákana. Hún studdi mig
alltaf í öllu sem ég gerði og var
góð amma barna minna.
Mamma var heimavinnandi
enda nóg að gera á stóru heimili.
Á 12 árum eignuðust hún og
pabbi sex börn og hún sat aldrei
auðum höndum. Hún prjónaði
og saumaði á okkur, hjálpaði
okkur með heimanámið, eldaði
og á kvöldin stoppaði hún í
sokka fyrir framan sjónvarpið.
Það er ekki hægt að tala um
mömmu nema hafa pabba með.
Svo samrýnd voru þau. Það voru
ekki til ástfangnari hjón en þau.
Alla morgna, áður en pabbi fór í
vinnuna, kysstust þau og föðm-
uðust og einnig þegar pabbi kom
heim á kvöldin. Þau voru eins og
ástfangnir unglingar.
Mamma og pabbi komu
nokkrum sinnum í heimsókn til
Svíþjóðar þegar ég bjó þar og
þykir mér mjög vænt um það og
mun ávallt geyma þær minning-
ar.
Ég syrgi mömmu mína en
góðu minningarnar og þakklætið
eru sorginni yfirsterkari. Hún
hefur markað líf mitt.
Heiða.
Amma okkar er dáin og minn-
ingarnar hrannast upp. Mamma
sagði okkur oft fréttir af ömmu
og afa. Við heyrðum sögur af
ferðalögum þeirra hér hjá okkur
í Sviss, hversu spennt þau voru
að sjá okkur og við munum vel
eftir öllum ferðalögum okkar til
Íslands. Við vorum alltaf vel-
komin og amma mjög glaðlynd
og spennt að fá að taka utan um
okkur, hún var mjög opin fyrir
öllu nýju og þótti gaman að
heyra hvað við værum að gera
og hvernig okkur liði.
Amma og afi voru alltaf til í
að fara með okkur í bíltúra og
uppáhaldsferðalögin voru upp í
Skorradal. Þar gátum við leikið
okkur í skóginum, farið niður að
vatni eða hjálpað þeim við ýmis
störf í sumarbústaðnum. Sögur
af tröllum og álfum voru sagðar
og við vorum vissulega dálítið
hrædd við tröllin í Villingadaln-
um og það tók nokkur ár þangað
til að við þorðum að klifra upp á
þau. Ógleymanlegar eru síðustu
máltíðirnar þegar við vorum á
Íslandi. Amma bauð þá alltaf öll-
um okkar frændum og frænkum
í kvöldmat, áður en við flugum
aftur til Sviss. Það var mjög
mikilvægt fyrir hana, að við
myndum öll hittast sem oftast,
borða góðan, íslenskan mat og
tala saman.
Þegar amma og afi komu í
heimsókn til okkar vildi amma
alltaf sjá sem mest af umhverfi
okkar og hún var stolt af því að
geta farið í lest, gufuskip og
kláfa og að fara í dýragarðana.
Það gladdi okkur mjög, að
amma og afi komust í ferming-
arveislur okkar. Seinasta ferðin
var 2008 þegar ég, Katrín,
fermdist. Þó svo að heilsu ömmu
væri farið að hraka, lét hún það
ekki á sig fá að vera á ferðinni
alla vikuna sem hún var hjá okk-
ur.
Það var erfitt að horfa upp á
hvernig heilsa hennar ömmu
versnaði, en hún kvartaði aldrei.
Hún vildi bara vita hvernig við
hefðum það og heyra sögur af
lífi okkar.
Amma var fyrirmyndar kona,
með risastórt hjarta og yndisleg
í alla staði. Amma, við söknum
Camilla Lydia Thejll
✝ Þórhallur V.Einarsson
fæddist á Húsavík
22. desember 1953.
Hann lést á sjúkra-
húsi í Noregi 18.
mars 2016.
Foreldrar hans
voru Sólveig Berg-
þóra Þorsteins-
dóttir, f. 31. júlí
1915, d. 15. maí
1998, og Einar
Methúsalem Jóhannesson, f. 21.
júní 1913, d. 15. júlí 1990. Al-
systkini Þórhalls eru: Sædís
Birna, f. 1938, d. 1940, Einar
Georg, f. 1941, Þórdís, f. 1943,
Þorsteinn, f. 1944, d. 2006, Jó-
hannes Geir, f. 1947, og Baldur,
f. 1948. Sammæðra er Hanna
Sigríður Hofsdal Karlsdóttir, f.
1931.
Þórhallur og
Kristbjörg Guðrún
Steingrímsdóttir, f.
1954, gengu í
hjónaband árið
1975 og bjuggu á
Húsavík. Þau
skildu árið 1990.
Synir þeirra eru: a)
Steingrímur, f.
1974, organisti og
tónskáld. Maki
Steingríms er Pa-
mela De Sensi, f. 1975, flautu-
leikari og kennari. b) Einar
Rafn, f. 1981, tónlistarmaður
og kennari. Maki Einars er
Sunna Jóhannsdóttir, f. 1981,
kennari. Einar og Sunna eiga
eina dóttur, Álfrúnu Priyu, f.
2008.
Að ósk hins látna fór útförin
fram í kyrrþey.
Við pabbi áttum góðar stund-
ir saman. Hann gat verið afar
hlýr og gaman að vera með
honum. Mér er minnistætt þeg-
ar hann tók mig lítinn með sér í
vinnuna þegar hann var að
moka snjó með snjómoksturs-
tæki á Tjörnesinu fyrir norðan.
Maður var hátt uppi á rosa
tryllitæki að moka þung hlöss
af snjó, ekki leiðinlegt það.
Hann átti afar fjölbreyttan
vinnuferil og kom víða við. Ég
fékk t.d stundum að gista uppi
á Rúv þegar hann var að spila
tónlist þar á nóttunni. Fannst
ekki lítið flott að koma í stúd-
íóið með honum. Einnig var
hann á tímabili fréttaritari
sjónvarpsins fyrir norðan og
þvældist ég með honum víða
þegar hann var að taka myndir.
Þá starfaði hann við kennslu
í nokkur ár og dvaldi ég hjá
honum m.a. á Ólafsvík og í
Þelamörk þar sem hann kenndi,
þannig kynntist ég hinum ýmsu
bæjarfélögum í gegnum pabba.
Á tímabili var hann búsettur
á Raufarhöfn og var ég þar eitt
sumar þegar ég var 15 ára og
vann hjá honum við bygging-
arvinnu á Þórshöfn. Þetta var
góður tími og gaman að verja
honum með gamla.
Pabbi vildi yfirleitt allt fyrir
mann gera og eitt sinn skutlaði
hann mér og Gunna vini mínum
í Þórsmörk þar sem við fé-
lagarnir ætluðum að tjalda og
ganga um hálendi Íslands. Það
fór ekki betur en svo að við
tjölduðum í myrkri nálægt jökl-
inum, vöknuðum svo um miðja
nótt í óveðri og uppgötvuðum
að tjaldið var næstum fokið of-
an í ána. Við hrökkluðumst
blautir og kaldir niður að byggð
og hringdum í pabba. Þrátt fyr-
ir að hafa keyrt nokkra klukku-
tíma með okkur daginn áður þá
kom hann eins fljótt og auðið
var, eldsnemma um morguninn
og sótti okkur.
Síðustu sjö árum ævi sinnar
eyddi hann í Noregi og vann
þar við akstur m.a skólarútu og
flutningabifreiða.
Þessi ár hugsa ég að hafi
verið honum nokkuð erfið þar
sem hann var mikið einn. En
hann kom annað slagið til Ís-
lands og hafði gaman af að hitta
synina og barnabarnið sem
pabbi dáði mikið.
Síðasta árið tók hann sig til
og fór að stunda nám við graf-
íska hönnun enda óhræddur við
að prófa nýja hluti. Oft komu
kostulegar myndir frá honum
þar sem hann var búinn að
breyta fjölskyldumyndum af
okkur. Einnig var hann iðinn
við að búa til tónlist á þessu
tímabili og streymdu frá honum
ótal lög, alls um 60 talsins, ýmis
remix og lög þar sem hann var
að leika sér í tölvutónlistar-
forritum.
Í apríl ætlaði hann síðan að
flytja heim og var búinn að
leiga sér íbúð í Kópavogi. En
það gekk því miður ekki eftir.
Nú er hann farinn og heldur
áfram sínu ferðalagi. Ég er
þakklátur fyrir að hafa þekkt
hann, hugsa ávallt hlýtt til hans
og verður hann hluti af mér alla
mína ævi.
Endalaus ást.
Einar Rafn Þórhallsson.
Einhvern veginn vill það svo
til að margar af mínum ljúfustu
minningum um Þórhall, eða
Dúdda eins og við kölluðum
hann, tengjast farartækjum og
ferðalögum. Ein sú elsta er frá
Verslunarmannahelginni 1971,
fyrsta sumrinu eftir að Dúddi
öðlaðist bílpróf. Ég er 13 ára,
með stjörnur í augunum yfir
þessum fjallmyndarlega og
skemmtilega kærasta systur
minnar sem að auki hefur bíl til
umráða, og sé þau búa sig til
ferðar ásamt tveimur vinum.
Öll eru þau nokkrum árum
eldri, en sjá aumur á „litlu syst-
ur“ sem dreymir um að fara
með. Þó þetta hafi verið fyrir
tíma bundins slitlags, og vegir
holóttir og rykugir eftir mikla
þurrkatíð, er sjálf bílferðin í
Ásbyrgi einn af hápunktum
helgarinnar. Tónlistarstjörnur
þess tíma héldu uppi stemming-
unni gegnum kassettur sem
Dúddi hafði safnað saman,
gantast var með að föt og hár
stífnuðu af rykinu sem smaug
inn um allar glufur í bílnum, og
reynt var að syngja eins og
Svanhildur Jakobs, en hún og
hljómsveit Ólafs Gauks áttu að
spila í byrginu. Slitnar fjaðrir
glæsivagnsins ýttu undir rússí-
banaupplifunina. Dúddi með
aðra hönd á stýrinu, brosandi,
glaður og hamingjusamur.
Önnur ljúf minning er frá 6.
desember 1974, fæðingardegi
Steingríms eldri sonar hans.
Við Dúddi ökum af stað úr
Kópavoginum til að heimsækja
móður og son sem dvelja á fæð-
ingarheimilinu við Eiríksgötu.
Á leiðinni er komið við í blóma-
búð til að kaupa vönd og féll
hann fyrir þeim stærsta og fal-
legasta sem að sjálfsögðu var
einnig sá dýrasti. Þrátt fyrir lít-
il efni keypti Dúddi vöndinn
ásamt öðrum minni, sem var
bundinn við þann stærri með
ljósbláum flauelsborða. Tákn
tengsla milli foreldris og barns.
Þannig hittist hins vegar á, að í
þessari ferð festist bíllinn í
fyrsta gír. Við ókum því á
skrúðgönguhraða gegnum fána-
skreytta Reykjavíkurborg, á
afmælisdegi Kristjáns Eldjárns
þáverandi forseta, framsætis-
farþeginn með tvo blómvendi í
fanginu, og stöðugt lengri bíla-
strolla á eftir okkur. Ég sveifl-
aðist á milli að telja þetta
skemmtilegt eða grátbroslegt.
Þórhallur Valdi-
mar Einarsson