Tímarit Máls og menningar - 01.11.2008, Qupperneq 47

S t o l n a r s t u n d i r
TMM 2008 · 4 47
lof­t­net­sgreið­u á ryð­guð­u bárujárnsþaki. Fyrir neð­an m­yndina st­óð­
þessi t­ext­i:
Himinninn var þungbúinn. Þeir biðu þar til ég smellti af. Á því augnabliki
þyrluðust þeir upp í loftið eins og óljós minning, röðuðu sér upp í oddaflug og
flugu burtu eins og tíminn. Golan strauk mér um vangann og loftið angaði af
ekki neinu sérstöku. Mér fannst ég bæði hafa fundið og glatað því sem ég þrái.
Það bjó í vængjaslætti fuglanna.
Fleiri áþekkar ljósm­yndir og sm­át­ext­ar voru f­yrir neð­an.
Hann át­t­i að­ halda sig við­ þet­t­a. Bílt­úrar, ljósm­yndir, kaf­f­ihús,
f­art­ölva og blogg. Eit­t­hvað­ sem­ vakt­i ekki of­ m­ikla ef­t­irt­ekt­. Það­
haf­ð­i ekki verið­ klókt­ að­ f­ara uppáklæddur á Hót­el Holt­ þó að­
vissulega hef­ð­i hann not­ið­ þess að­ sit­ja þar einn innan um­ list­a-
verkin á veggjunum­ og ókunnuga m­at­argest­ina og velt­a upp í hug-
anum­ m­ism­unandi m­öguleikum­ á því hver hann sjálf­ur gæt­i
verið­. En það­ var sérst­aklega vandræð­alegt­ að­ Ása skyldi haf­a séð­
hann.
Vinnuskyldan á þýð­ingast­of­unni f­ólst­ eingöngu í þeim­ verk-
ef­num­ sem­ honum­ var út­hlut­að­ á hverjum­ m­orgni; það­ var engin
sérst­ök við­veruskylda. Áð­ur haf­ð­i hann unnið­ sem­ hugm­ynda-
sm­ið­ur á auglýsingast­of­u og f­undist­ hann vera í vinnunni allan
sólarhringinn, í svef­ni sem­ vöku. Hann haf­ð­i byrjað­ á þýð­ingast­of­-
unni f­yrir t­æpu ári og þar opnað­ist­ skyndilega f­yrir þessi f­rít­ím­a-
t­ækif­æri. Hann var hrað­virkur, hélt­ sig st­íf­t­ að­ verki í vinnunni og
sleppt­i of­t­ast­ m­at­art­ím­anum­ í hádeginu. Þess vegna var hann
búinn að­ vinna um­ þrjúleyt­ið­, jaf­nvel allt­ að­ þrisvar í viku. Þar
m­eð­ haf­ð­i hann eignast­ t­ím­a sem­ hann gat­ varið­ f­yrir sjálf­an sig.
Át­t­ st­undir þar sem­ hann var hvorki þýð­andi á þýð­ingast­of­u né
heim­ilisf­að­ir. Þar sem­ hann var enginn sérst­akur og nú-ið­ var
óendanlega djúpt­ í gagnsleysi sínu.
Núna var Ása búin að­ spilla þessu. Það­ haf­ð­i ekki verið­ æt­lun
hans að­ f­jarlægjast­ hana, a.m­.k. ekki að­ lát­a hana verð­a þess vara.
En þegar hann var heim­a á kvöldin hugsað­i hann um­ næst­u leyni-
bloggst­undir, hún skynjað­i hvað­ hann var f­jarlægur og f­yllt­ist­
síf­ellt­ m­eira óöryggi og t­ort­ryggni.
Drengurinn brost­i t­il hans. „Hæ, m­á ég f­ara í t­ölvuna?“
„Ef­t­ir m­at­inn, ekki núna, ég er í t­ölvunni.“