Dagblaðið Vísir - DV - 26.01.2018, Side 68

68 fólk Helgarblað 26. janúar 2018
Stendur uppi sem sigur-
vegari eftir ofbeldisfulla æsku
n Var 117 kíló og er nú einkaþjálfari n Flutti að heiman sextán ára
S
veindís Guðmundsdóttir er
25 ára einkaþjálfari. Hún
átti mjög erfiða æsku en
stendur uppi sterkari fyrir
vikið. Sveindís lýsir æskuheimil-
inu sem ofbeldisfullu. Hún þurfti
að horfa upp á móður sína beita
föður sinn líkamlegu og andlegu
ofbeldi. Móðir Sveindísar yfirfærði
síðar ofbeldið á hana, að sögn
Sveindísar. Sveindís var sextán ára
þegar hún flutti að heiman.
Sveindís var alltaf í mikilli bar-
áttu við þyngd sína þegar hún
var yngri. Eftir að hafa misst tvær
bestu vinkonur sínar í hræðilegu
bílslysi þegar hún var átján ára
missti Sveindís öll völd. Hún var
117 kíló þegar hún ákvað að breyta
um lífsstíl. Í dag stendur Svein-
dís uppi sem sigurvegari. Hún er
hamingjusöm, á heilbrigt sam-
band við hreyfingu og mat, er út-
skrifuð sem einkaþjálfari og er
stolt af manneskjunni sem hún er.
Ofbeldisfullt og spennuþrungið
æskuheimili
Hvernig var æskuheimili þitt?
„Það var ekkert heimili, held
það sé best að lýsa því þannig.
Ekki allavega eins og þessi hefð-
bundnu fjölskylduheimili. Ég
mátti ekki gera neitt sem barn,
eins og fá vini heim. Ef mamma
var heima var andrúmsloftið mjög
þungt og spennuþrungið, eins og
maður væri alltaf að gera eitthvað
rangt af sér. Mamma beitti pabba
andlegu og líkamlegu ofbeldi. Ég
sofnaði oft með puttana í eyrun-
um vegna þess að mamma var að
öskra á pabba minn og berja hann.
Ég var mjög mikill kvíðasjúklingur
út af þessu. Ég vaknaði stundum á
næturnar og gat ekki andað,“ segir
Sveindís.
Foreldrar Sveindísar skildu
þegar hún var tíu ára gömul.
„Mamma fékk forræði yfir mér en
þetta var manneskja sem ég í raun
þekkti ekki. Eina sem hún gerði
var að ganga með mig, hún var
ekki með neitt móðureðli gagnvart
mér sem barni. Þegar mamma og
pabbi skildu fór allt ofbeldið, sem
hún var vön að beita pabba, yfir á
mig. Það var alltaf eitthvað á hverj-
um degi. Hún lamdi mig mjög oft
og reglulega en andlega ofbeldinu
beitti hún mig á hverjum degi. Mér
fannst eins og ég gæti ekki neitt.
Hún var alltaf að líkja mér við föð-
ur minn og snúa mér gegn honum.
Maðurinn sem var ljósið mitt í líf-
inu þegar ég var barn. Það er al-
gjörlega honum og systrum mín-
um að þakka að ég átti einhverja
æsku,“ segir Sveindís. Sveindís á
tvær eldri systur sem voru báðar
fluttar út þegar foreldrar hennar
skildu.
„Ég hitti ekkert pabba frá því
að foreldrar mínir skildu þangað
til ég var sextán ára. Í þessi sex ár
sem ég bjó með mömmu hugs-
aði ég um hana. Hún var mik-
ill sjúklingur og lét mig sjá um að
sprauta sig og gefa sér lyf. Fjór-
ir innikettir bjuggu á heimilinu.
Þeir voru allir inni í mínu her-
bergi og kattasandurinn þeirra
einnig. Lyktin var óbærileg. Ég
vaknaði oft á næturnar og grát-
bað mömmu um að leyfa mér
að setja kettina út í skúr svo
ég gæti sofið vel í eina nótt. En
henni var alveg sama. Ég tel mig
vera lungnasjúkling í dag út af
þessu.“
Fékk nóg
Sveindís rifjar upp örlagaríkt kvöld
þegar hún var sextán ára. Kvöldið
sem hún flutti út frá móður sinni.
Hún hefur ekki talað við móður
sína síðan.
„Mamma lamdi mig í hnakk-
ann með handarbakinu þegar ég
sat hágrátandi á gólfinu að reyna
að laga þvottagrind. Ég fékk nóg
á þessu augnabliki og ákvað að
þetta yrði ekki líf mitt áfram, mitt
líf væri mikilvægara en þetta. Ég
flutti inn til eldri systur minnar
þetta kvöld. Ég hef ekki talað við
móður mína síðan þá, það verða
komin tíu ár í sumar.“
Sveindís segir að móðir sín hafi
sent sér nokkur skilaboð yfir árin,
en hún hafi engan áhuga á að
svara þeim. „Það sem mér finnst
verst af þessu öllu er að enn þann
daginn í dag lætur mamma eins
og ekkert af þessu hafi gerst. Hún
heldur því fram að ég hafi búið
þetta allt til.“
Sveindís hefur ekki talað við
föður sinn í þrjú ár. „Stundum er
maður betur staddur án foreldra,
eins og í mínu tilviki. Í raun á ég
enga foreldra, en ég hef það bet-
ur þannig. Það var enginn vilji að
vera foreldri, ég hef þurft að sjá
um mig sjálfa allt mitt líf. Ég stend
uppi sterkari fyrir vikið.“
Baráttan við þyngdina
Sveindís glímdi lengi við þyngd
sína. „Frá því ég var lítið barn var
ég mjög þung. Þar sem mér var
ekki sinnt heima fyrir borðaði ég
mikið af óhollum mat þegar ég var
barn. Ég var í körfubolta þegar ég
var yngri en hætti, í kjölfarið hætti
ég að hreyfa mig alveg. Ég fitnaði
og fitnaði en skildi ekkert í því. Ég
kunni ekki að borða rétt. Þegar ég
var átján ára missti ég tvær bestu
vinkonur mínar í bílslysi. Eftir það
missti ég algjörlega stjórn,“ segir
Sveindís.
Þegar Sveindís var 16 ára var
hún um 80 til 90 kíló. Eftir að hafa
misst vinkonur sínar þyngdist hún
um 30 kíló. „Ég var 117 kíló þegar
ég sá mynd af mér á djamminu.
Myndin breytti öllu. Ég sá mig
sjálfa í fyrsta sinn eins og ég var.
Þetta var í kringum 2012. Í kjöl-
farið fór ég í átak og prófaði alls
konar megrunarkúra. Næstu
árin sveiflaðist ég upp og niður í
þyngd. Ég fann aldrei neitt sem
hentaði mér. Ég var alltaf að leita
að einhverri töfralausn, en í raun
var ekkert heilbrigt við það sem ég
var að gera.“
Árið 2015 skráði Sveindís sig
í hóptíma í Sporthúsinu. Síðan
þá hefur líf hennar tekið miklum
breytingum. „Þarna fann ég loks-
ins eitthvað sem mér fannst ótrú-
lega gaman. Ég fór loksins að sjá
árangur. Hugarfarið fór að breyt-
ast til hins betra og mataræðið
fylgdi. Þetta leiddi svo til þess að
ég fékk mikinn áhuga á hreyfingu
og því sem við kemur henni. Ég fór
í einkaþjálfaranám hjá ÍAK og er
útskrifuð þaðan. Ég starfa nú sem
einkaþjálfari og finn algjörlega
að ég er að vinna á mínu sviði. Ég
vil læra meira tengt hreyfingu og
heilsu.“
Stolt
Vinkonumissirinn tók mikið á
Sveindísi og fór hún í kjölfarið
að djamma og drekka mikið. „Ég
leiddist út í eitthvert rugl sem
er skrifað fyrir krakka sem upp-
lifa það sem ég hef upplifað. Út af
minni æsku þá bjóst ég einhvern
veginn alltaf við því að mín saga
yrði þannig að ég myndi verða ein-
hver dópisti og eiga enga framtíð.
Það hefði verið svo auðvelt fyrir
mig að fara þessa leið ef ég hefði
ákveðið að vera fórnarlamb. En ég
hafði móður mína sem fyrirmynd
í því hvernig er að vera fórnarlamb
og kenna öllum öðrum en sjálfum
sér um. Eina sem ég tók frá þessu
uppeldi var hvernig ég ætlaði ekki
að vera,“ segir Sveindís.
„Það var ákveðinn vendipunkt-
ur í lífi mínu þegar ég tók mig sjálfa
í gegn. Ég trúi að það sé ástæða
fyrir öllu. Það er ástæða fyrir því
að ég gekk í gegnum þetta allt og
þetta hefur mótað mig í mann-
eskjuna sem ég er í dag. Ég er mjög
stolt af manneskjunni sem ég er í
dag, því ég get sjálfri mér þakkað
fyrir hver ég er í dag,“ segir Svein-
dís. n
„Ég sofnaði oft
með puttana í
eyrunum vegna þess að
mamma var að öskra
á pabba minn og berja
hann.
117 kíló Mynd af Sveindísi á djamminu
frá 2012. Þessi mynd varð til þess að
Sveindís gjörbreytti um lífsstíl.
Sveindís Guðmundsdóttir „Ég fékk nóg á þessu augnabliki og ákvað að þetta yrði ekki
líf mitt áfram, mitt líf væri mikilvægara en þetta,“ segir Sveindís um síðasta skiptið sem
móðir hennar lagði hendur á hana.
Guðrún Ósk Guðjónsdóttir
gudrunosk@dv.is
pílukast
er fyrir alla!
Síðumúla 35 (gengið inn að aftan) - Sími 568 3920 & 897 1715