Breiðfirðingur - 01.04.1989, Page 108

106
BREIÐFIRÐINGUR
Um haustið fékk ég svo þetta:
Ekki er fríður flokkstjórinn,
fátt eitt prýðir manngarminn,
syngur hann níð um síðkvöldin
sá er ei blíður kliður.
Við honum glottir hér í haust
hvers manns spottið endalaust
- lækkaðu, hrotti, Ijóta raust
og leggðu skottið niður.
Sumarið áður var Ragnar Jóhannesson, Búðardal, í vegin-
um. Hann var skemmtilega hagorður og kastaði oft fram
vísum. Pær munu nú flestar gleymdar og í bili man ég aðeins
tvær. Þær eru báðar um góðan kunningja Ragnars, Þorstein
Bjarnason frá Fjósum.
Skemmtinn er hann vel við vín
og vasklegur í fasi.
Vandræði hann svæfir sín
í svartadauðaglasi.
Þorsteinn minn er karskur í krús
knálega skóflu beitir.
Helst hann Jíkist hagamús,
sem hey í bólið reytir.
Eftir daga Jóns frá Ljárskógum og Ragnars Jóhannes-
sonar féll kveðskapur að mestu niður. Þó kom ein og ein
vísa. Löngu síðar var hjá okkur ungur maður úr Saurbæ,
Ólafur Jóhannsson, ágætlega hagorður. Okkur kom vel
saman nema við vorum hörku andstæðingar í pólitíkinni. Ég
man aðeins eina vísu, sem hann laumaði til mín:
Sjálfsagt væri þörf á því
að þrífa vel hans hjarta,
kommablóðið kraumar í
karlfjandanum svarta.