Breiðfirðingur - 01.04.1989, Side 121

BREIÐFIRÐINGUR
119
í Iand var komið, kastaði hann upp aflanum og gerði
mönnum skiljanlegt að hver mætti hafa það hann þyrfti
endurgjaldslaust. Gekk svo lengi vel. Jöggvan tók aðeins
nokkra fiska handa sér og yrti ekki á nokkurn mann en allir
blessuðu Jöggvan og vildu tjá honum þakkir sínar. En
Jöggvan vék úr vegi og yrti ekki á nokkurn mann. Eins vék
hann þegjandi úr vegi, ef menn gengu fyrir hann og löttu
hann að róa í fárviðrum. Þessum hætti hélt Jöggvan lengi
vel, uns það veður gerði, að Jöggvan náði ekki landi. Þá var
ekki annað að gera en að hugga hana Guðríði og börn
hennar, og það gerði Kristján Hallbjörn svikalaust einsog
líka allt sem hann gerði. Svo fór að har.n giftist Guðríði og
þau fluttust til íslands og bárust hir.gað á Ströndina í
gegnum tengdir, en það er önnur saga.
Þau bjuggu á koti einu hér og komust sæmilega af, voru
alltaf glöð. Betra hjónaband var vandfundið. Til að lýsa því
hvað þetta hjónaband var gott, þarf nokkurn aðdraganda til
að það komi skýrt fram:
Það var um haust að við Kristján Hallbjörn tókum okkur
upp og gerðum reisu í Stykkishólm. Ef maður gerir reisu í
Stykkishólm, fer maður útað Sundum. Þá fær maður styrk
frá Ríkinu. Það kemur bátur um morguninn, sækir mann
innyfir og flytur aftur um kvöldið. í þessari ferð æxlaðist það
þannig, að við Kristján Hallbjörn hrösuðum lítilsháttar í
Hólminum og hugsuðum ekki til brottfarar fyrren eftir
nokkra daga, enda þá allt brennivín búið í Hólminum og
ekkert þar að gera.
Nú fengum við engan styrk frá Ríkinu en urðum að borga
bátinn sjálfir innyfir Sund. Keyrðum síðan inn ströndina að
bæ Kristjáns einsog fært var á bíl. Og það var logn og það
var sól á þessum haustdegi einsog best getur orðið. Og við
löbbuðum heim túnið. Ég segi: „Vertu viss, nú færðu köku-
keflið í hausinn, búinn að þvælast á fylliríi í marga daga og
lætur ekkert um þig vita.“ - „Það verður ekkert af því,
bíddu bara við, bíddu bara við“, sagði gamli maðurinn. í því
kemur gamla konan fyrir bæjarhornið. Þá snarstoppar