Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Side 25

É g e r s j a l d a n s a m m á l a s j á l f r i m é r l e n g i í e i n u
TMM 2015 · 2 25
Hvað finnst þér skemmtilegt að gera með fjölskyldu þinni á sunnudög-
unum í Berlín?
Við röltum eða hjólum oft á sunnudögum yfir í Kreuzberg, að mörkum
Neuköln. Þar förum við í stóran garð, Hasenheide, þar sem við skoðum
dýrin í húsdýragarðinum og Leifur Ottó fær að fara á bak á íslenska hest-
inum, drekkum svart te með gömlum tyrkneskum körlum á kaffihúsinu
meðan sonurinn smjattar á ís og fáum okkur svo að borða ýmist á ítölskum
veitingastað eða víetnömskum kássustað. Þetta eru mestu hamingjudagar
lífsins, held ég barasta.
***
Viltu segja mér frá fyrstu skáldsögunum þínum?
Sú fyrsta, Stjórnlaus lukka, (1998) var mjög bernsk og saklaus, ég var
í rauninni að læra ferlið í grunninn, að skrifa mig í gegnum skáldsögu,
en samt var sennilega tónn í henni sem lifir ennþá í bókunum mínum.
Sennilega er það rétt sem einhver bókmenntagagnrýnandinn skrifaði að hún
sé eins og tilhlaup að Ósjálfrátt.
Næst skrifaði ég Annað líf (2000), bók sem átti að vera einhvers konar
blanda af Aulabandalaginu (A Confederacy of Dunces) eftir John Kennedy
Toole og leikur að æskuhjónabandi mínu sem ég gerði síðar upp við í
Ósjálfrátt, á sama tíma langaði mig að hampa konum ættuðum frá Taílandi,
giftum íslenskum mönnum, því mér fannst vera mikið um fordóma gagn-
vart konum ættuðum þaðan. En í grunnhyggni minni lét ég söguhetjuna
hafa unnið fyrir sér sem vændiskona á unga aldri, í barnslegri tilraun til að
minna á að við fengjum ekki öll jöfn forréttindi í upphafi. Þannig ýtti ég
undir fordómafulla staðalímynd, þó að ég hafi ætlað mér hið gagnstæða.
Sennilega var ég sjálf, að vissu leyti, samdauna umhverfinu, gamla Íslandi.
Ætlunin var að vera í og með á húmorískum nótum en eitthvað hefur það
skolast til, kannski af því húmorinn var of litaður af þessu gamla Íslandi.
Ég þekkti heldur ekki til í Taílandi, nokkuð sem í dag hefði stöðvað mig í
að skrifa þessa sögu, en gerði það ekki þá því ég var svo vitlaus þegar ég var
ung. Ég gerði þó heiðarlega tilraun til að kaupa flugmiða þangað, borgaði
meira að segja inn á hann en þegar hann reyndist vera miklu dýrari en í
auglýsingunni endaði það með því að ég keypti mér bara opinn flugmiða
til Madridar til að skrifa þar á kaffihúsum. Svo ýmislegt í bókinni hefur
væntanlega hljómað undarlega í eyrum þeirra sem þekktu til í Taílandi, það
hefur komið spænskt fyrir sjónir í orðsins fyllstu merkingu. Konan í sögunni
átti í rauninni að vera ég sjálf, unglingur sem giftist eldri sjómanni, fyrir
vikið gerði hún hluti sem þóttu ekki pólitískt réttir eins og að reykja hass.
Satt að segja hef ég ekki þorað að opna þessa bók í meira en tíu ár. Ég get varla
talað um hana án þess að roðna.