Tímarit Máls og menningar - 01.06.2015, Síða 115

G ó ð a l í f s e m m é r e r g e f i ð
TMM 2015 · 2 115
*
Nú er minn tími kominn.
Þetta snýst um að ná í mark.
Meðan foreldrar mínir, kófsveittir, móðir og máttlausir, vefja sig saman á
gólfinu og sofna í öruggu skjóli hefst barátta mín fyrir því að verða sáð-
fruman sem sameinast egginu. Leiðin er löng og samkeppnin er hörð. Á alla
vegu hamast sáðfrumur við að berja sér leið gegnum himnuna sem hylur egg
lífsins. Við vitum allar hvað til friðar okkar heyrir. Þetta er tækifærið sem
okkur gefst til að verða til. Þó virðast sumar dragast aftur úr viljandi,
eins og alvitur sál hafi signað þær,
og sagt þeim
að þetta líf sé ekki þeirra
sem þar er gefið.
Í sturlunarofsa ríf ég mér leið gegnum vefinn þéttofna þar til ég sé ljósið. Það
er bjart, seiðandi og stórbrotið.
Ljós lífsins.
Ég loga!
Ég lifi!
Lítið á mig!
Það er eins og það sogi mig inn í sig – eins og það hafi tekið mig fram yfir
allar hinar frumurnar sem berjast jafn kappsamlega og ég fyrir því að vinna
sér eina tilverusessinn sem í boði er. Tilfinningin að sameinast egginu er
eins og dýpsti, hreinasti og sannasti andardráttur sem nokkru sinni hefur
verið dreginn.
Andartak upphafsins.
Þú finnur lífsandann lifna
og finnur í fyrsta sinn þetta líf sem þér er gefið.
*
Vonbjartur vaknar. Undirlegir draumar hafa vitjað hans í heimi hvíldarinnar
og í svefnrofunum áttar hann sig ekki á því hvar hann er staddur, en svo
finnur hann angan hennar á ný. Angan tryggðar. Hann getur ekki lýst þeim
ilmi með orðum en enginn efi getur
um hann verið.
Vonbjartur hugsar: „Þannig ilmar engin nema hún.“
Draumarnir voru langir, margbrotnir og greinilegir. Ólýsanlega stórar og
fallegar vættir víkkuðu og teygðu Vonbjart marga metra á hvern veg, eins
og hann væri úr gúmmíi. Þegar þær slepptu taki á húðinni sendist hún eins
og teygja aftur á upphafsreit. Fyrir vættirnar var þetta skoðun fremur en