Tímarit Máls og menningar - 01.11.2015, Qupperneq 72

G e r ð u r K r i s t n ý
72 TMM 2015 · 4
útvarpinu. Ég hristi höfuðið eilítið svo mamma sæi hvernig vetrarsólin sem
smeygði sér veikburða í gegnum stórisana lék í málminum. Kannski var það
þessi auma birta sem fékk hana allt í einu til að líta beint í augun á mér. Ég
mundi ekki hvenær hún hafði gert það síðast. Þótt augnlokin væru þung
eins og exi á höggstokk virtist hún samt sjá mig. Ósjálfrátt hélt ég niðri í mér
andanum.
„Ertu búin að læra?“ spurði mamma og það var eins og munnurinn á
henni væri fullur af bómull. En þar með var áhuginn líka liðinn hjá. Lengra
dreif hann einfaldlega ekki. Hún minntist ekki á lokkana en mér var alveg
sama. Eitt andartak hafði hún í alvörunni séð mig. Og, jú, ég var búin að
læra jafnvel þótt ég vissi að sem unglingur ætti ég ekki að demba mér í
heimalærdóminn fyrr en helst seint á kvöldin. Best var auðvitað að dragast
almennilega aftur úr bekknum. Það var alvöru.
Daginn eftir angaði úlpan hennar Hildar af hlýlegri hestalykt. Hún þurfti
ekkert að segja mér hvað helgin hafði verið skemmtileg hjá henni. Þegar
hinir krakkarnir töluðu um hvað drifið hafði á daga þeirra, hvaða myndir
þeir höfðu leigt eða hvern þeir höfðu heimsótt átti ég erfitt með að hnoða
því saman í orð sem helst hafði gerst hjá mér. Ég sagðist því bara hafa horft
á sjónvarpið og sofið mikið. Unglingar sváfu jú oft mikið.
Nýju eyrnalokkarnir vöktu enga sérstaka athygli hjá Hildi. „Þeir eru
skrítnir,“ sagði hún og fitjaði aðeins upp á nefið. Sjálf var hún ekki með nein
göt í eyrunum.
Í löngu frímínútunum bældi ég niður boðflennutilfinninguna og gerði
mér ferð yfir til Steinu og Olgu þar sem þær stóðu úti undir vegg í skjóli
fyrir rokinu.
„Ég var að kaupa þá,“ æpti ég í gegnum hviðurnar og reif af mér hettuna
svo dýrðin blasti við.
„Hvar?“ vildi Olga vita og ég sagði henni að ég hefði farið ofan í bæ eftir
skóla á föstudaginn.
„Bara ein?“ spurði hún.
Ég kinkaði kolli og vonaði að lokkarnir tækju sig vel út í hríðinni.
Olga og Steina horfðu athugular á mig undan alveg eins skíðahúfum. Þögnin
var löng og djúp. Skyndilega fór fram svo greinilegur hugsanaflutningur á
milli þeirra að það lá við að loftið gneistaði og það sem meira var, þá opnaðist
allt í einu fyrir aðganginn að rásinni. Ég gat skilið það sem þeim fór á milli:
Ég hafði gengið of langt. Ég hafði farið ein í bæinn. Ég hafði tapað. Síðan
lokaðist aftur fyrir rásina.
Í stelpuheimum gerði engin neitt ein síns liðs. Stelpur áttu að eiga fullt af
vinkonum að bimbirimbirimba sig með. Þær áttu að fara um í torfum.
„Ég man ekki eftir að þú hafir talað um að þú ætlaðir,“ sagði Olga og
strauk hendi í gegnum hártoppinn.
„Nei, mér datt bara allt í einu í hug að fara í bæinn,“ sagði ég. „Svo átti ég
strætómiða.“