Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Síða 49

Líf og önd
„Nú?“
„Bara ártöl og svoleiðis.“
Maðurinn kinkaði kolli en horfði ekki á konuna heldur lét
augun reika um herbergið.
„Ertu búin að hugsa um það hvort við eigum að gera eitthvað
með strákinn?“
Eitt andartak leit konan út fyrir að skilja ekki spurninguna.
Elrökk svo við.
„Já. Eða sko ... Ég talaði við leikskólakennarann í dag, þegar ég
sótti hann. Þau sögðu að hann virtist taka þessu nokkuð vel. Sögðu
að við ættum kannski að bíða og sjá til með utanaðkomandi ...
aðstoð. Bara að tala við hann og svona.“
„Um þá ... hann?“
„Já. Eða ... Eða bara svona almennt, held ég. Lífið, dauðann ...
þú veist.“
„Og ... Vitum við hvað við ætlum að segja?“ Maðurinn hnykl-
aði brýnnar.
„Hvað meinarðu?“
„Þú veist ... Ætlum við að segja honum að pabbi hans sé í
himnaríki? Eða að hann sé sofandi í kirkjugarðinum? Eða ... Ég
veit það ekki. Þetta hefur svo sem aldrei komið upp áður... Svona
í uppeldinu.11
Þegar hann gjóaði augunum á þögla konuna sá hann að hún var
farin að gráta. Hann stóð upp með offorsi og hraðaði sér til hennar.
Hann kraup við stólinn og þreif um hendur hennar, teygði sig að
votu andlitinu og dreifði tárunum yfir kríthvítar kinnarnar.
Hann starði hjálparvana á hana.
Hann reyndi. Hann reyndi að finna samúð. Hann reyndi af öllum
lífs og sálarkröftum að skilja af hverju hún syrgði. Af hverju hún
þurfti að taka sér frí úr vinnunni til þess að ganga ffá erfisdrykkj-
unni. Af hverju hún þurfti að heimsækja fyrrverandi tengdamóður
sína á hverjum degi. Af hverju hún gat ekki afborið að sinna barn-
inu og hann þurfti að ræða við það um Guð sem hann trúði ekJei
á.
Hann skildi af hverju hún grét á bak við læstar baðherbergis-
TMM 2005 • 1
47