Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Blaðsíða 69

Þrír risar
Og nú er freistandi að minna á að í sálmi sínum orti Hallgrímur sig í
sátt við dauðann, þannig að hann gat sagt:
Ég lifi í Jesú nafni,
í Jesú nafni ég dey.
Þó heilsa og líf mér hafni,
hræðist ég dauðann ei.
Dauði, ég óttast eigi
afl þitt né valdið gilt,
í Kristí krafti ég segi:
Kom þú sæll, þá þú viit.
Þegar Bjartur kemur til Ástu Sóllilju að sækja hana og börnin, er henni
lýst svona:
... [hún] reis upp í rúminu, og brjóst hennar slöptu undir opinni skyrtunni, hárið
í óreiðu, hún var mjög horuð, mjög hvít. En þegar hún sá Bjart koma ... þá fóru
augu hennar að stara. Hún skók höfuðið eins og til að hrista af sér ofsjónir, en það
voru engar ofsjónir, hann stóð hér á gólfinu, það var hann.
- Pabbi, sagði hún og greip andann á lofti (1935:340).
Og þegar hún hefur jafnað sig á undrinu, segir:
Hún greip millipilsið sitt, brá því yfir sig í skyndi og strauk það niður með
lendum sér um leið og hún spratt fram úr rúminu berfætt, hljóp á móti honum
fram að dyrum og flaug upp um hálsinn á honum. Með armana um hnakka hans,
lagði hún andlit sitt upp að hálsi honum, undir skegginu (1935:341).
Áður hafði hún sagt við Gvend, bróður sinn:
Og þó hann Bjartur í Sumarhúsum kæmi í eigin persónu skríðandi á íjórum
fótum hingað inn á gólfið til að biðja mig fyrirgefningar fyrir allt það sem hann
hefir gert mér síðan ég fæddist, þá mundi ég ekki vilja heyra um húsið hans, því
síður að mér mundi nokkurn tíma detta til hjartans hugar að stíga eitt spor í átt-
ina til hans, og það skaltu segja honum frá mér: lifandi skal ég aldrei til hans Bjarts
í Sumarhúsum, en mér er sama þó hann grafi af mér hræið (1935:284).
Milli þessara kafla er mannsævi þótt það sé skammur tími í innri tíma
sögunnar. Sú Ásta sem talaði við bróður sinn er farin að heilsu og lífi
þegar Bjartur birtist henni eins og vera frá öðrurn heimi (hún trúir ekki
eigin augum). Þá getur hún sagt: „Kom þú sæll, þá þú vilt!“
Hallbera gamla er sú eina sem stendur allt af sér, en hún veit hvert
stefnir þegar Bjartur tekur Ástu Sóllilju í fangið á leiðinni að Urðarseli:
Já, tuldraði hún, ekki spyr ég að því. Ókysst á ég liðinn ennþá.“
(1935:347)
TMM 2005 • 1
67