Tímarit Máls og menningar - 01.02.2005, Qupperneq 86

Jón Yngvi Jóhannsson
hefur verið fjallað um víkja flestar af braut þess sem við getum kallað
hefðbundið raunsæi á einn eða annan hátt. Þessar sögur eiga það líka
sameiginlegt að þær gefa engin einföld svör, þeir tímar eru liðnir.
Því var haldið fram hér í upphafi að fjölbreytni einkenni íslenska
skáldsagnagerð nú um stundir. Það kann þess vegna að virðast mótsögn
í sjálfu sér að skrifa grein sem reynir að fmna samnefnara fyrir sem flestar
skáldsögur ársins. En auðvitað rúmast ekki allar skáldsögur innan þess-
arar greinar. Hér hefði t.d. mátt fjalla um sögulegar skáldsögur eins og
Baróninn eftir Þórarin Eldjárn og Rauða mold Úlfars Þormóðssonar. Og
ekki komust allar glæpasögur að. Kannski er sú saga sem rúmar flest af
því sem einkennir íslenskar skáldsögur þessa stundina, þegar allt kemur
til alls, Níu þjófalyklar Hermanns Stefánssonar, raunsæ frásögn lengi vel
sem þó er algerlega og augljóslega byggð á vísunum í aðra bókmennta-
texta, glæpasaga þar sem engu er þó stolið nema textum og orðum sem
stolið er jafnt frá Ólafi Jóhanni Ólafssyni og æðstu ráðamönnum þjóðar-
innar. Og einnig sú saga verður á endanum að fantasíu þar sem höfund-
urinn sjálfur verður að einhverskonar Zombí.
1 Hrafnhildur Schram: „Þáttur kvenna í listvakningu á Islandi á 19. öld.“ Skírnir 171
(vor 1997), 264.
2 Jón Yngvi Jóhannsson: „I alvöru talað: þankar um íslenskar bókmenntir árið
2002.“ TMM 1/64,. 4-9.
84
TMM 2005 • 1