Tímarit Máls og menningar - 01.02.2006, Blaðsíða 14

Harold Pinter
drepnir af amerískum sprengjum og flugskeytum áður en uppreisnin
hófst. Það fólk skiptir engu máli. Dauði þeirra var aldrei. Það er eyða.
Það eru ekki einu sinni til skýrslur um dauða þeirra. „Við teljum ekki
lík,“ sagði bandaríski hershöfðinginn Tommy Franks.
Fljótlega eftir innrásina birtist framan á bresku dagblaði mynd af
Tony Blair að kyssa lítinn írakskan dreng á kinnina. „Þakklátt barn
sagði í myndartexta. Nokkrum dögum seinna var saga með mynd inni
í blaði af öðrum fjögurra ára dreng með enga handleggi. Fjölskylda hans
hafði verið sprengd í loft upp af flugskeyti. Fíann einn lifði af. „Hvenær
fæ ég handleggina mína aftur?“ spurði hann. Það varð ekki framhald á
sögunni. Nú, Tony Blair hélt ekki á honum í fanginu, né neinu öðru
limlestu barni, né nokkru blóðugu líki. Blóð er óhreint. Það óhreinkar
skyrtuna þína og bindið þitt meðan þú flytur hjartnæma ræðu í sjón-
varpið.
Bandaríkjamennirnir 2000 sem hafa látist eru feimnismál. Þeir eru
lagðir í gröf sína í myrkri. Jarðarfarirnar eru haldnar í kyrrþey og á
afskekktum stöðum. Hinir limlestu rotna í rúmum sínum, sumir alla
ævi. Þannig að þeir dauðu og þeir limlestu rotna báðir, hvor í sinni gröf,
þótt ólíkar séu.
Mig langar núna til að vitna í ljóð eftir Pablo Neruda sem heitir [í
íslenskri þýðingu Ingibjargar Haraldsdóttur] „Nokkur atriði útskýrð“:
Og morgun einn logaði allt
og morgun einn stóðu bálin
út úr jörðinni
og gleyptu fólkið
og síðan eldur
púður síðan þá
og síðan blóð.
Stigamenn með flugvélar og Mára,
stigamenn með fingurgull og greifynjur,
stigamenn með svartmunka blessandi
fóru um himininn að drepa börn,
og blóð barnanna rann um strætin,
einfaldlega, einsog barnablóð.
Sjakalar fyrirlitnir af sjakölum,
steinar sem þurr þistillinn skyrpir út úr sér,
nöðrur hataðar af nöðrum!
Andspænis ykkur hef ég séð blóð
Spánar rísa
að drekkja ykkur í einni bylgju
af stolti og hnífum!
12
TMM 2006 • 1