Tímarit Máls og menningar - 01.02.2006, Qupperneq 63

Áhrifamikill útúrsnúningur
mjó og fín í svörtum þröngum kjól tekur enginn eftir því hvað hún er
grönn og falleg, heldur halda allir að hún sé fárveik. Bridget áttar sig þá
á að þyngd og fegurð hanga ekki endilega saman og er alveg niður sín:
Nú er ég algjörlega tóm og rugluð - eins og mottu hafi verið kippt undan fótum
mínum. Átján ár - til einskis. Átján ár sem hafa snúist um hitaeiningar og
stærðfræðiútreikninga byggða á fitu og brennslu. I átján ár hef ég keypt síðar
blússur og víðar peysur og bakkað úr augsýn bólfélaga til þess að fela feitan
rassinn á mér. Milljónir af ostakökum og tiramísútertusneiðum, billjónir af
Emmenthalerostsneiðum skildar eftir óétnar. Átján ára barátta, fórnir og við-
leitni - allt til einskis? Átján ár og árangurinn er „dauf og guggin". Mér líður
eins og vísindamanni sem kemst að raun um að lífsstarf hans var byggt á alvar-
legum mistökum frá upphafi. (91)
Framvindu megrunartilraunanna er ekki hægt að sjá öðruvísi en kald-
hæðna þróun. Bridget er búin að vera svo lengi að ná takmarki sínu að
þegar það næst að lokum kemst hún að raun um að það var ekkert svo
eftirsóknarvert. Bridget heldur þó áfram að fylgjast með þyngd sinni og
hitaeiningafjölda alls sem hún borðar en það virðist ekki vera til þess að
halda áfram megruninni af alvöru heldur er þetta orðinn ávani, áhuga-
mál eða skylda. Með því að gera grín að megrunarkúrum snýr Fielding
út úr þeirri ímynd að líkamsþyngd og fegurð séu samtengd fyrirbæri,
auk þess sem hún gerir megrun að hallærislegu og lítt eftirsóknarverðu
fyrirbæri. Þetta getur fengið okkur, lesendur bókarinnar, til þess að sjá
tengslin milli líkamsþyngdar og fegurðarímynda vestrænnar menning-
ar á gagnrýninn hátt, alla vega í augnablik, á meðan við hlæjum að
óförum Bridgetar.
Niðurstaða
Dagbók Bridget Jones er fyrst og fremst ástarsaga sem viðheldur hefð-
bundnum normum gagnkynhneigðrar ástar. Þrátt fyrir það tekst Field-
ing þar að gagnrýna hefðbundnar hugmyndir um skylduna að vera í
ástarsambandi, fegurðarímyndina og megrunaráráttuna sem henni
fylgir á frumlegan og skemmtilegan hátt. Flún notar með góðum árangri
kaldhæðni og hlátur til þess að gagnrýna atriði sem undir venjulegum
kringumstæðum eru ekki dregin í efa. Hún gerir sýnilega alla þá vinnu
sem við leggjum á okkur til þess að vera kvenlegar konur og á sama tíma
gerir hún grín að því og fær okkur til þess að velta fyrir okkur hvort öll
þessi vinna sé eðlileg og nauðsynleg. Fielding skopast líka að áherslunni
sem lögð er á ást í lífi kvenna og sýnir hversu ómögulegt það er að vilja
TMM 2006 • 1
61