Tímarit Máls og menningar - 01.02.2006, Page 117

Tónlist
Morgunblaðinu, Ríkarði Erni Pálssyni, mun hafa verið aðdáunarverður.
Sömuleiðis var frammistaða kammerkórsins Carminu „safarík“ að mati Rík-
arðs.
En Bachsveitin í Skálholti „var ekki að gera góða hluti“ svo ég taki mér í
munn algengan frasa dómnefndarinnar í Idolkeppninni. Mér er alveg sama
um „margra mánaða strangar æfingar og vafalaust litla umbun erfiðisins".
Skálholtshátíðin hefur hlotið virðingarsess í menningarlífi þjóðarinnar og að
heyra þar falskan strengjaleik aftur og aftur, rétt eins og á einhverjum nem-
endatónleikum, er ekki réttlætanlegt.
Sá hluti Skálholtshátíðarinnar sem ég sótti var samt ekki alslæmur; flutn-
ingur Hljómeykis á tónlist eftir Jórunni Viðar var t.d. hinn skemmtilegasti.
Hæst bar verk við ljóð eftir Sjón og var einsöngvari ásamt kórnum eiginkona
skáldsins, Ásgerður Júníusdóttir mezzósópran. Verkið hét Séð frá túngli og er
skemmst frá því að segja að þetta var með betri tónsmíðum Jórunnar sem ég
hef heyrt. Tónmálið virkaði margbrotið og hugmyndaríkt en samt einfalt og
blátt áfram. Tónlistin endurspeglaði stemninguna í ljóðinu fullkomlega; hún
var kæruleysisleg og kímin og stígandin markviss og hnitmiðuð.
Því miður voru þessir tónleikar ekki nóg og þegar á heildina er litið var Skál-
holtshátíðin ófullnægjandi. Hún var t.d. mun síðri en önnur tónlistarhátíð í
sumar, sú sem haldin var í Reykholti í lok júlí. Þar var valinn maður í hverju
rúmi.
Reykholtshátíðin er alþjóðleg og verð ég sérstaklega að nefna flutning þeirra
Caroline Palmer píanóleikara, Jacqueline Shave fiðluleikara og Michael Stir-
ling sellóleikara á Tríói í C-dúr nr. 43 Hob. XV:27 eftir Haydn. Hann var það
stórfenglegur að á tímabili hélt ég að einhver hefði sett eitthvað í matinn minn.
Samspilið var hárnákvæmt, hver einasta píanónóta skýr, fiðlu- og sellóradd-
irnar voru unaðslega mjúkar og vel mótaðar; gat þetta verið? Músíkin var svo
skemmtileg í þessari líflegu túlkun að maður gleymdi sér gersamlega; per-
sónulega gat ég ekki séð hvernig hægt væri að spila Haydn betur.
Túlkun bandaríska tenórsins Donald Kaasch á nokkrum íslenskum lögum á
Reykholtshátíðinni var líka einstök. Þó framburðurinn hafi verið dálítið bjag-
aður hér og þar skipti það engu máli; söngur Kaasch var fullur af sannfæring-
arkrafti; bæði ástríðuþrunginn og glæsilegur og fólk æpti af hrifningu. Mér
sjálfum leið eins og ég væri að heyra þessi lög í fyrsta sinn og ég varð alveg
gáttaður. Allt í einu var Draumalandið hætt að vera klisja; allt í einu var
Hamraborgin orðin að óð til stórkostlegrar náttúru; allt í einu hljómaði Þú ert
yndið mitt yngsta og besta ekki eins og ópíumröfl. Þetta var frábær flutningur
þar sem saman fór yfirburðatækni, stórfengleg rödd og listræn dýpt; vonandi
á maður eftir að heyra Kaasch syngja meira íslenskt í náinni framtíð.
Húmorlausir tenórar
Verst var að ekki voru allir söngtónleikar svona góðir á árinu. Þrír íslenskir
tenórar héldu tónleika í Gamla bíói í desember og húmorleysi uppákomunnar
TMM 2006 • I
115