Heimsmynd - 01.10.1987, Qupperneq 101

ar rokksins — óhræddir við að berjast fyr-
ir rokkið. Hröð gítarsóló og ofsafengin
sviðsframkoma er aðall þeirra og þeir láta
alla gagnrýni um stöðnun sem vind um
eyru þjóta. Einnig er athyglisvert að
þungarokkið hefur haldið sínum hlut í 17
ár þrátt fyrir að öldur jazzrokks, diskós,
pönks, rapps og hvað þetta nú allt saman
heitir hafi risið og hnigið. Hins vegar er
það fyrst nú að þungarokkið nýtur al-
mennra vinsælda. Hvern hefði til dæmis
órað fyrir að sá dagur rynni upp að á lista
Billboard yfir söluhæstu breiðskífurnar
yrðu fimm þungarokksplötur í sex efstu
sætunum? Þetta gerðist þó fyrr í sumar, en
fyrir utan U2, sem var í efsta sæti, röðuðu
þungarokkshljómsveitirnar Whitesnake,
Bon Jovi, Poison, Mötley Crtie og Ozzy
Osbourne sér í næstu fimm sæti fyrir neð-
an. Af hundrað efstu plötun-
um voru 16 afurðir þunga-
rokksbanda.
Þótt þungarokkið hafi
aldrei hljóðnað er engu að síð-
ur staðreynd að það naut ekki
almennra vinsælda eftir að
blómaskeiði Led Zeppelin og
Deep Purple lauk. Öðru
hverju skutust þungarokkslög
á toppinn, en ekki var þar um
varanlegar vinsældir að ræða.
Fyrsta hljómsveitin af þessu
tagi sem náði almennum vin-
sældum svo heitið gæti var
Van Halen með gítarsnilling-
inn Eddi Van Halen og söng-
varann Dave Lee Roth í
broddi fylkingar. Hún var þá
ein um hituna — allt þar til
Bon Jovi kom til. Jon Bon
Jovi, sem upphaflega hét
reyndar John Bongiovi, vissi
upp á hár hvar leiðin til vin-
sælda lá. Bon Jovi er viðkun-
nanlegur, textarnir eru við-
kunnanlegir og fagmennskan í
fyrirrúmi. Síðast en ekki síst
hafa hljómsveitarmeðlimir frá
upphafi hagað sér eins og
sannar rokkstjörnur — aldrei verið í vafa
um að heimsfrægðin væri innan seilingar.
Allt þetta höfðar sérstaklega til þeirra
áheyrenda, sem haldnir eru fordómum
gagnvart þungarokki og helst þá kven-
kyns áheyrendum, sem fram til þessa hafa
fælst ljótleikadýrkun og karlrembu
þungarokkara. Upphaflega klæddust
meðlimir Bon Jovi leðri og öðrum þeim
græjum, sem þungarokkinu eru samfara.
Eftir aðra plötu sveitarinnar afskrifaði
höfuðpaurinn hins vegar gaddana og mót-
orhjólin, enda leið ekki á löngu þar til út
spurðist að Bon Jovi væri þétt og fjörleg
hljómsveit . . . og piltarnir . . . þeir voru
bara sætir strákar — sem fram að þessu
þótti ekki gott afspurnir í þungarokkinu.
Til þess að auka enn á söluhæfnina má
benda á að nafnið Bon Jovi er öfugt við
flest önnur þungarokksveitanöfn, allt að
því glaðlegt, að minnsta kosti viðkunnan-
legt. Textarnir fjalla um ástir og örlög og
eins og góðri lýrík sæmir hafa þeir undan-
tekningarlaust góðan endi. Gagnrýnandi
nokkur sagði að tímaspursmál væri
hvenær Jon Bon Jovi yrði fenginn til að
gera texta við Kók-auglýsingu þar sem
hamingjan væri seld á flöskum.
Þegar horft er á þær þungarokksveitir
sem siglt hafa upp vinsældalistana í kjölfar
Bon Jovi kennir ýmissa grasa. Hljóm-
sveitin Whitesnake gerir greinilega út á
þau mið sem Led Zeppelin reri á í sinni tíð
og þar er sama sagan. Þótt tónlistin sé
harðari en hjá Bon Jovi er greinilega lagt
mikið upp úr viðkunnanlegu útliti. At-
hyglisvert er að höfuðpaurinn, David Co-
verdale, var á sínum tíma söngvari Deep
Purple. Poison flytur fjörlegt partýrokk
og er nú ein vinsælasta tónleikasveit
Bandaríkjanna, en útlitið er í ætt við
glimmerrokk. Mötley Crtie stingur í stúf.
Þar er um hrátt rokk að ræða og skegg-
broddar, leður og mótorhjól allsráðandi.
Plata Ozzy Osbourne, fyrrverandi söngv-
ara Black Sabbath, er til minningar um
Rhandy heitinn Rhoads, fyrrum gítarleik-
ara hans. Athygli vekur að þetta er fyrsta
plata Ozzy þar sem ekki er minnst einu
orði á galdra og djöfladýrkun.
Takist einhverri tónlist að hrífa aðdá-
endur sína upp úr skóm og sokkum þá er
það þungarokk. Ætti mönnum að nægja
að fara á eina þungarokkstónleika og líta
á æstan múginn til þess að sannfærast um
það. Jazzgeggjarar heimsins láta sér nægja
að smella fingrum og kinka kolli þar sem
þeir súpa rauðvín og hlýða á leik sinna
manna. í þeirra eyrum er jazzinn alvarleg
tónlist sem þarf að ígrunda vel til þess að
skilja. Það er einna helst að þeir „sleppi
sér“ eftir vel heppnað sóló og klappi pent.
Þungarokkið er andstæða þessa.
Þungarokkari kærir sig kollóttan um tón-
listarlega dýpt átrúnaðargoðanna, en
sækist þess í stað eftir einföldu og hráu
rokki, sem hann getur hrist makkann í
takt við.
Oft hefur verið á það bent að sífelldar
vinsældir þungarokks megi rekja til þess
að aðdáendur þess séu tryggustu aðdá-
endur rokkbransans. Útgefendur benda á
að þungarokksaðdáendur fylgist vel með,
falli þeim hljómsveit vel í geð kaupa þeir
allar plötur hennar og hægt er að stóla á að
þeir sæki alla tónleika sem í boði eru. Auk
þessa segja útgefendur að þrátt fyrir
trygglyndið séu aðdáendurnir síður en svo
bundnir við eina, tvær
hljómsveitir — þeir séu
óhræddir við að kaupa
plötur nýrra óþekktra
sveita að því tilskildu að
þær leiki þungarokk.
Trygglyndi þungarokksað-
dáenda kemur líka vel í
ljós þegar pælt er í gegnum
vinsældalista. Þegar
þekktir þungarokkarar
gefa út nýjar plötur rjúka
þær ósjaldan í efstu tutt-
ugu sæti listans, en falla
brátt af honum aftur, öfugt
við flestar aðrar plötur,
sem eru gjarnan lengi á
leið upp listann, hanga þar
í nokkrar vikur og falla síð-
an aftur með hægð.
Ástæðan er sú að þunga-
rokkskjarni plötukaup-
enda festir kaup á plötum
átrúnaðargoðanna eins
fljótt og auðið er — ekki
eftir neinu að bíða.
Ekki má heldur gleyma
því að þungarokkið er ekki
bundið við þungarokk-
sveitir einar. Vinsælustu
lög rapparanna í Beastie Boys og Run
D.M.C hafa til þessa verið endurgerð
þungarokkslög og fjölmargir aðrir þreyt-
ast seint á að vísa í það. Hér heima eru
Stuðmenn gott dæmi um það. Popplag í
G-dúr hefst á hefðbundnu bárujárns-
„riffi“ og eitt vinsælasta lag þeirra á tón-
leikum er samsuðan Heavy metal maður,
þar sem gert er góðlátlegt gys að þunga-
rokkurum. (Þetta virðist vera Stuðmönn-
um huglægt því eitt laganna á plötunni
Tívolí, í stórum hring á móti sól átti upp-
haflega að vera skrumskæling á Deep
Purple.) Hið vinsæla lag Úti alla nóttina
með Valla og Víkingunum er enn eitt
dæmið um dulbúið þungarokk og áfram
mætti telja. Ef til vill er eitthvað við
hljóminn sem þykir eftirbreytni vert, en
minna má á orð Sigurgeirs Sigmunds-
framhald á bls. 137
Hin illaásjóna rokksins: Metallicaásamt ungum japönskum aðdáanda.
HEIMSMYND 101