Heimsmynd - 01.03.1988, Side 80

Living Design, eftir bandaríska konu,
Elizabeth Gaynor, með ljósmyndum eft-
ir finnskan ljósmyndara, Kaari Haavisto.
í bókinni er aðeins sýnt frá þremur ís-
lenskum heimilum; Marbakki er eitt
þeirra. Ég hélt að höfundar hefðu ýkt
einfaldleika heimilisins er ég sá bókina
fyrst, en svo er ekki. Marín og Ólafur
eru greinilega ekki ein af þeim sem mað-
ur gefur styttur í jólagjöf. „Ég vil helst
ekki aðra hluti í kringum mig en þá sem
ég get notað,“ segir Marín. Svolítið svip-
að og Ólafur segir um hestana: „Ég
dæmi gæði hrossa eftir notagildi, ekki
skrautreið," segir hann. „Það er eini
mælikvarðinn á góðan hest.“
Meira að segja sjónvarp og
myndbandstæki flokkast
með nytjahlutum á Mar-
bakka. Marín hefur starfað
við kvikmyndagerð frá því hún „fékk
bakteríuna“ eins og hún orðar það, er til
stóð að taka kvikmyndina Enemy Mine
hér á landi fyrir nokkrum árum. Svo
Marín horfir á kvikmyndir í sjónvarpi af
myndböndum til að búa sig undir næsta
slag. Þegar kvikmyndagerðin er komin
af stað gefst enginn tími til slíks. Marín á
furðu fjölbreyttan feril að baki í íslenskri
kvikmyndun. Starf hennar við Enemy
Mine var meðal annars að mæla stærð og
brjóstmál þingeyskra karlmanna, hluti af
því sem fylgdi vinnu með staðarstjóra
kvikmyndarinnar. „Ég fékk tvær mínút-
ur til að ákveða hvort ég vildi vera með
og var fyrst send til Húsavíkur til að
velja fjörutíu statista í myndina. Það
urðu að vera karlmenn yfir 1.80 á hæð
með brjóstmál meira en metra. Ég hafði
samband við leikfélagið og formaðurinn
var mér mjög hjálplegur. Hún stefndi
ótal karlmönnum til mín á hótelið og ég
mældi þá alla; sýslumanninn, píparann
og tölvugæjann, og tókst að ná í fjörutíu
menn. Það er mesta synd að myndin
skuli ekki hafa verið tekin hér á endan-
um. Annars var starf staðarstjórans
meðal annars að vera stuðpúði milli allra
sem kvörtuðu. Bandarísku leikararnir
voru sumir illa haldnir af stjörnustælum,
ekkert var nógu gott fyrir þá, en Bret-
arnir alveg ágætir. Sumir hér fengu doll-
aramerki í augun, því það er ótrúlega
mikill peningur í kvikmyndaiðnaðinum.
Það er að segja þeim erlenda. En upp til
hópa fannst mér íslendingarnir alveg frá-
bærir. Við vorum sex vikur í Vestmanna-
eyjum og þar reyndi á hvað þeir voru í
rauninni góðir.“ Og það má til sanns
vegar færa að þar með hafi Marín verið
komin á bragðið. Næsta verkefni Marín-
ar var sem aðstoðarframkvæmdastjóri
Hvítra máva þeirra Stuðmanna. Síðan
var hún framkvæmdastjóri kvikmyndar
Hilmars Oddssonar, Eins og skepnan
deyr. En skrifstofuvinnan og peninga-
áhyggjurnar áttu ekki alls kostar við
Ólafur hefur vinnuaðstöðu
heima í stofunni í elsta hluta
hússins og það kemur sér oft
vel fyrir önnum kafinn mann.
Ekki spillir að vera í félagsskap
góðra bóka og myndverka.
Marínu. „Ég er ekki nógu útsmogin í
viðskiptum," segir hún. „Og svo var ég
alltaf með hugann á tökustað. Þar vildi
ég vera.“ Tækifærið kom er skriftan í
Foxtrott veiktist og Marín fékk klukku-
tíma til að ákveða sig og koma börnun-
um fyrir. Síðan hélt hún austur á Reynis-
fjall til fimm vikna dvalar.
Eg er skorpumanneskja," segir
Marín. „Og þetta líf á vel við
mig. Stundum finnst mér mest
gaman að vera mitt í hringið-
unni, og í kvikmyndavinnunni reynir
mikið á samstarfið. Þegar ég hef verið
lengi í burtu hlakka ég mest til að koma
aftur heim og hitta fjölskylduna mína.
En það er gott að geta verið einn á
milli. Ég fer oft ein í gönguferðir um
nesið og nýt þess að geta fundið mér
horn í húsinu þar sem ég er ein með
sjálfri mér.“ Marbakki býður upp á það
öðrum húsum fremur að fjölskyldumeð-
limir geti verið út af fyrir sig, allir fimm
og jafnvel allir átta. Og jafn auðveldlega
getur húsið breyst í margra manna sam-
komustað. Oft eru heilu reiðflotarnir
saman komnir við langborðið að fá sér
hressingu, enda segja þau að hesta-
mennskan sé að fjórða hluta að minnsta
kosti félagsskapurinn við aðra. Annar
fjórðungur er að hirða hestana sjálfur og
ferðalögin helmingurinn. „Húsið verður
alltaf nógu stórt til að rúma þá sem hing-
að vilja koma,“ bætir Ólafur við.
Vel á minnst, á hann kannski við ein-
hverja fleiri en hestamenn og aðra vini?
Hvað með ósýnilega gesti?
„Óli er einhver jarðbundnasti maður
sem ég þekki," segir Marín í viðvörunar-
tóni þegar hún gerir sér grein fyrir að
mig langar að heyra hvort hann hafi orð-
ið einhvers var. „Hér heyrast auðvitað
ýmiss konar hljóð úr náttúrunni," segir
Ólafur. „Við þekkjum hljóðin í sjónum, í
þakinu, frostbresti í viðnum, og hljóðin í
dýrunum og umhverfis húsið. Það var
um kvöldið þann 2. janúar síðastliðinn
að við Anna Marín dóttir mín vorum
hvort í sínu herberginu sem snýr út að
hlaðinu og heyrðum bæði umgang. Ég
hélt að Marín væri að koma heim. Ég
leit á stofudyrnar en enginn kom inn.
Stuttu seinna er eins og einhver detti
frammi og dynkir heyrast. Ég hugsa í
hálfkæringi; kannski þeir séu að dansa
kringum jólatréð, án þess að hugleiða
hverjir þeir séu. Við Anna Marín heyrð-
um þetta bæði greinilega og eftir að
Marín kom heim heyrðum við í þriðja
sinn umgang sem ómögulegt er að skýra
með nokkurri skynsemi. Við vorum þrjú
vitni að þessum hljóðum og höfum enga
skýringu fengið á þeim.“ Olafur er samt
vantrúaður á svip en bætir svo við: „En
hér er nóg húsrými og ef einhver getur
nýtt sér húsið með okkur á þennan hátt,
er það alveg sjálfsagt." □