Heimsmynd - 01.03.1988, Blaðsíða 32

Heimsmynd - 01.03.1988, Blaðsíða 32
greitt mína reikninga. Á námsárunum í útlöndum þurftum við að lifa spart, og þá tamdi maður sér að hugsa um það fé sem maður hafði handa á milli. Raunar hef ég aldrei upplifað það fyrr en nú að eiga pening í buddunni um mánaðamót. Dásamleg tilfinning! Enda erum við til- tölulega nýbúin að koma okkur upp hús- næði. Á síðasta ári höfðum við til sam- ans níutíu þúsund krónur á mánuði í laun. Pað segir sig sjálft, að vitanlega þurftum við að gæta aðhalds, með þrjá unglinga í námi. Ég sé ekki neitt athuga- vert við það að borða fisk, sjálf er ég alin upp á fiski eins og öll þjóðin, því ég kem frá mannmörgu heimili. En ég spara ekki bara í mat. Ég spara líka fatainn- kaup. Föt eru fáránlega dýr hér á landi, og þess vegna tími ég sjaldan að kaupa mér föt. Ég fer helst aldrei í dýrar kjóla- búðir, fer miklu frekar á fatamarkaði eða útsölur, því maður finnur alltaf eitt- hvað sniðugt þar.“ essi síðasta athugasemd vekur upp hugleiðingar um eitt af því sem fólk vegur og metur við allar ráðherrafrúr, en það er klæðaburðurinn og opinber fram- koma. Einhvern tíma var Bryndís Schram kosin í hóp bæði best klæddu kvenna á íslandi, og einnig þeirra verst klæddu. Hún hefur mjög sérstæðan fata- stíl, og þess eru engin sjáanleg merki að hann hafi breyst með nýjum skyldum fjármálaráðherrafrúar. „Já, það er nú það, hvað hefur breyst?“ segir hún hugsi. „Meiri vinna, betri fjárráð, einhverjar opinberar skyld- ur. Raunin hefur reyndar orðið sú, að Jón Baldvin er í púlinu en ég tek að mér skemmtilegu verkin, svosem eins og veisluhöld. Þegar júgóslavneska landslið- ið var hér til dæmis um daginn, fékk ég að vita það daginn áður en þeir fóru, að ráðherrarnir skiptust á um að halda er- lendum landsliðum hóf, og nú væri kom- ið að fjármálaráðherra. Jón hafði auðvit- að engan tíma svo ég varð að sjá um að halda þeim veisluna. Ég gerði það auð- vitað með glöðu geði: fjórir tugir bráð- myndarlegra karlmanna!“ Og hún skelli- hlær. „En það reynir gífurlega á sjálfstraust- ið að standa í stjórnmálavafstri. Gagn- rýnin er miskunnarlaus og reynir á þol- rifin. Ég hef alltaf dáðst að því hve Jón er harður af sér, og held það stafi af óbil- andi sannfæringu um réttmæti þess sem hann er að gera. Ég hef ekki þetta sjálfs- traust og tek alla gagnrýni nærri mér, hvort heldur sú gagnrýni beinist að hon- um eða mér.“ Þegar hún nefnir þetta kemur annað atriði upp í hugann, en það er skapferli Bryndísar. Þeir sem hafa umgengist hana að einhveiju ráði myndu ekki þræta fyrir það að hún hafi sérstætt skap. Einhver myndi kannski segja að hún væri bráð á sér, eða hvatvís. Þegar Bryn- dís gengur á dyr, setur viðstadda hljóða. Þannig minnist greinarhöfundur þess, er hún yfirgaf árshátíð Menntaskólans á ísafirði í skyndi, eftir að hafa horft á nemendur sína grínast með líf hennar og Jóns Baldvins. Það var grín sem mörgum þótti reyndar ósmekklegt og nærgöngult, enda hvarf hún á braut, þannig að eng- um duldist hvernig henni var innan- brjósts. „Bryndís er mikil tilfinninga- vera,“ segir einn úr skylduliði hennar, „og það skýrir að mestu hvernig hún get- ur brugðist við þegar henni finnst að sér vegið.“ Hún er fjölþættur persónuleiki, blíðlynd og skapheit með ríka frelsisþrá. Hún er flökkufiðrildi í eðli sínu, segist vel geta hugsað sér að búa í ferðatösku eins og sígaunarnir. En það er margt af sem áður var. „Fyrir 8. júlí var ég sjálfs mín ráðandi - hafði það til dæmis fyrir sið að stinga af í vinnu til útlanda á sumrin - en skyndilega fann ég að ég var bundin í báða skó. Það er ekki hægt að yfirgefa mann í þeirri aðstöðu sem Jón er núna. Ég get ekki látið hann sitja eftir með búksorgirnar og áhyggjurnar af starfinu. Ég verð að gæta þess að hann taki að minnsta kosti lýsið sitt á morgn- ana! Það er ekki til í dæminu að maður geti farið í burtu sér til gamans, eins og áður.“ Einhver gæti sagt að Bleik væri brugðið, því þessi sama mann- eskja, sem varð barnshafandi tvítug, sá ekki ástæðu til að tilkynna barnsföðurnum um ástand sitt, heldur brá sér til Frakklands í nám, og sagði honum ekki hvernig komið var, fyrr en þau hittust um jól á brautarstöð í Englandi, mánuði áður en barnið fædd- ist. Jón Baldvin var þá við nám í Edin- borg, vinstrisinnaður ungur maður sem hafði að hennar sögn allt önnur áform en þau að ganga í heilagt hjónaband! „Ég ákvað bara að redda þessu, og vera ekkert að draga Jón inn í dæmið,“ segir hún. Enda sneri hann sér aftur að náminu eftir þessi jól, en Bryndís var kyrrsett heima. Hún lét það þó ekkert aftra sér frá því að halda uppi fyrri hátt- um; fara á skauta, dansa og hreyfa sig, „enda datt ég á rassinn þegar ég var komin sjö mánuði á leið, og barnið fæddist náttúrlega daginn eftir.“ Það var Aldís sem þannig kom í heim- inn, og þær mæðgur voru umsvifalaust teknar í umsjá foreldra Bryndísar. „Hún kallaði mig alltaf Bryndísi og pabba sinn Jón. Mamma tók við henni eins og sínu áttunda barni, og það var hún sem fékk móðurnafngiftina í munni Aldísar." Mánuði eftir að barnið fæddist var Bryndís aftur farin að dansa, og hún dreif sig auk þess í Háskólann til að læra frönsku. Jón sagði frá því einhverju sinni hvernig fyrsta uppeldisskyldan var lögð honum á herðar. Hann sat við eldhús- Efri: Sautján ára í Kátu ekkjunni, og staðráðin í að gerast listdans- ari. Neðri: í hlutverki Mjallhvítar með Árna Tryggvasyni og Brynju Benediktsdóttur í Þjóðleikhús- inu. Til hægri: Bryndís í alheimsfeg- urðarsamkeppninni í Hollywood 1957. „Hann var rauður þessi og fenginn að gjöf,“ segir hún. 32 HEIMSMYND
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116

x

Heimsmynd

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimsmynd
https://timarit.is/publication/1408

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.