Heimsmynd - 01.03.1988, Síða 32

greitt mína reikninga. Á námsárunum í
útlöndum þurftum við að lifa spart, og
þá tamdi maður sér að hugsa um það fé
sem maður hafði handa á milli. Raunar
hef ég aldrei upplifað það fyrr en nú að
eiga pening í buddunni um mánaðamót.
Dásamleg tilfinning! Enda erum við til-
tölulega nýbúin að koma okkur upp hús-
næði. Á síðasta ári höfðum við til sam-
ans níutíu þúsund krónur á mánuði í
laun. Pað segir sig sjálft, að vitanlega
þurftum við að gæta aðhalds, með þrjá
unglinga í námi. Ég sé ekki neitt athuga-
vert við það að borða fisk, sjálf er ég alin
upp á fiski eins og öll þjóðin, því ég kem
frá mannmörgu heimili. En ég spara
ekki bara í mat. Ég spara líka fatainn-
kaup. Föt eru fáránlega dýr hér á landi,
og þess vegna tími ég sjaldan að kaupa
mér föt. Ég fer helst aldrei í dýrar kjóla-
búðir, fer miklu frekar á fatamarkaði
eða útsölur, því maður finnur alltaf eitt-
hvað sniðugt þar.“
essi síðasta athugasemd vekur
upp hugleiðingar um eitt af
því sem fólk vegur og metur
við allar ráðherrafrúr, en það
er klæðaburðurinn og opinber fram-
koma. Einhvern tíma var Bryndís
Schram kosin í hóp bæði best klæddu
kvenna á íslandi, og einnig þeirra verst
klæddu. Hún hefur mjög sérstæðan fata-
stíl, og þess eru engin sjáanleg merki að
hann hafi breyst með nýjum skyldum
fjármálaráðherrafrúar.
„Já, það er nú það, hvað hefur
breyst?“ segir hún hugsi. „Meiri vinna,
betri fjárráð, einhverjar opinberar skyld-
ur. Raunin hefur reyndar orðið sú, að
Jón Baldvin er í púlinu en ég tek að mér
skemmtilegu verkin, svosem eins og
veisluhöld. Þegar júgóslavneska landslið-
ið var hér til dæmis um daginn, fékk ég
að vita það daginn áður en þeir fóru, að
ráðherrarnir skiptust á um að halda er-
lendum landsliðum hóf, og nú væri kom-
ið að fjármálaráðherra. Jón hafði auðvit-
að engan tíma svo ég varð að sjá um að
halda þeim veisluna. Ég gerði það auð-
vitað með glöðu geði: fjórir tugir bráð-
myndarlegra karlmanna!“ Og hún skelli-
hlær.
„En það reynir gífurlega á sjálfstraust-
ið að standa í stjórnmálavafstri. Gagn-
rýnin er miskunnarlaus og reynir á þol-
rifin. Ég hef alltaf dáðst að því hve Jón
er harður af sér, og held það stafi af óbil-
andi sannfæringu um réttmæti þess sem
hann er að gera. Ég hef ekki þetta sjálfs-
traust og tek alla gagnrýni nærri mér,
hvort heldur sú gagnrýni beinist að hon-
um eða mér.“
Þegar hún nefnir þetta kemur annað
atriði upp í hugann, en það er skapferli
Bryndísar. Þeir sem hafa umgengist
hana að einhveiju ráði myndu ekki
þræta fyrir það að hún hafi sérstætt skap.
Einhver myndi kannski segja að hún
væri bráð á sér, eða hvatvís. Þegar Bryn-
dís gengur á dyr, setur viðstadda hljóða.
Þannig minnist greinarhöfundur þess, er
hún yfirgaf árshátíð Menntaskólans á
ísafirði í skyndi, eftir að hafa horft á
nemendur sína grínast með líf hennar og
Jóns Baldvins. Það var grín sem mörgum
þótti reyndar ósmekklegt og nærgöngult,
enda hvarf hún á braut, þannig að eng-
um duldist hvernig henni var innan-
brjósts. „Bryndís er mikil tilfinninga-
vera,“ segir einn úr skylduliði hennar,
„og það skýrir að mestu hvernig hún get-
ur brugðist við þegar henni finnst að sér
vegið.“ Hún er fjölþættur persónuleiki,
blíðlynd og skapheit með ríka frelsisþrá.
Hún er flökkufiðrildi í eðli sínu, segist
vel geta hugsað sér að búa í ferðatösku
eins og sígaunarnir. En það er margt af
sem áður var. „Fyrir 8. júlí var ég sjálfs
mín ráðandi - hafði það til dæmis fyrir
sið að stinga af í vinnu til útlanda á
sumrin - en skyndilega fann ég að ég var
bundin í báða skó. Það er ekki hægt að
yfirgefa mann í þeirri aðstöðu sem Jón
er núna. Ég get ekki látið hann sitja eftir
með búksorgirnar og áhyggjurnar af
starfinu. Ég verð að gæta þess að hann
taki að minnsta kosti lýsið sitt á morgn-
ana! Það er ekki til í dæminu að maður
geti farið í burtu sér til gamans, eins og
áður.“
Einhver gæti sagt að Bleik væri
brugðið, því þessi sama mann-
eskja, sem varð barnshafandi
tvítug, sá ekki ástæðu til að
tilkynna barnsföðurnum um ástand sitt,
heldur brá sér til Frakklands í nám, og
sagði honum ekki hvernig komið var,
fyrr en þau hittust um jól á brautarstöð í
Englandi, mánuði áður en barnið fædd-
ist. Jón Baldvin var þá við nám í Edin-
borg, vinstrisinnaður ungur maður sem
hafði að hennar sögn allt önnur áform en
þau að ganga í heilagt hjónaband!
„Ég ákvað bara að redda þessu, og
vera ekkert að draga Jón inn í dæmið,“
segir hún. Enda sneri hann sér aftur að
náminu eftir þessi jól, en Bryndís var
kyrrsett heima. Hún lét það þó ekkert
aftra sér frá því að halda uppi fyrri hátt-
um; fara á skauta, dansa og hreyfa sig,
„enda datt ég á rassinn þegar ég var
komin sjö mánuði á leið, og barnið
fæddist náttúrlega daginn eftir.“
Það var Aldís sem þannig kom í heim-
inn, og þær mæðgur voru umsvifalaust
teknar í umsjá foreldra Bryndísar. „Hún
kallaði mig alltaf Bryndísi og pabba sinn
Jón. Mamma tók við henni eins og sínu
áttunda barni, og það var hún sem fékk
móðurnafngiftina í munni Aldísar."
Mánuði eftir að barnið fæddist var
Bryndís aftur farin að dansa, og hún
dreif sig auk þess í Háskólann til að læra
frönsku. Jón sagði frá því einhverju sinni
hvernig fyrsta uppeldisskyldan var lögð
honum á herðar. Hann sat við eldhús-
Efri: Sautján ára í Kátu ekkjunni,
og staðráðin í að gerast listdans-
ari.
Neðri: í hlutverki Mjallhvítar með
Árna Tryggvasyni og Brynju
Benediktsdóttur í Þjóðleikhús-
inu.
Til hægri: Bryndís í alheimsfeg-
urðarsamkeppninni í Hollywood
1957. „Hann var rauður þessi og
fenginn að gjöf,“ segir hún.
32 HEIMSMYND