Ársrit um starfsendurhæfingu - 2017, Blaðsíða 26

sagði eins og var að ég gæti ekki sagt við fólk
að ég væri ekki að gera neitt. Ég vildi alls ekki
segja að ég væri í samstarfi við VIRK. Slíkir
voru fordómar mínir.
Logandi hrædd við dáleiðslu
Ég var orðin sterkari líkamlega eftir dvölina
á Reykjalundi þegar ég fór í samstarfið
við VIRK. Ég fann strax og ég settist inn
hjá ráðgjafanum að þarna var ég komin til
manneskju sem bar virðingu fyrir mér. Hún
talaði við mig sem jafningja – ég sem hafði
ímyndað mér að ég yrði þarna í einhverju
aumingjahlutverki. Ég man að mér fannst í
biðstofunni að ég væri komin á endapunkt.
Ég vissi ekkert um VIRK á þessum
tímapunkti annað en að þar væru einhver
úrræði, svo sem leikfimi og eitthvað slíkt og
ég ætti að vera með fólki sem væri lasið.
Ráðgjafinn fór með mér í gegnum sögu
mína og ég sá að honum þótti nóg um.
Í sameiningu ákváðum við að ég færi til
sálfræðings í tíu tíma til að byrja með. Ég fékk
tíma hjá sjúkraþjálfara, var send í vatnshlaup
í Hafnarfirði og svo fór ég í dáleiðslu. Ég
var nú logandi hrædd við að prófa það. En
hjúkrunarfræðingurinn sem dáleiddi mig
útskýrði vel fyrir mér hvaða árangri þetta
ætti að skila. Ég fór þrisvar í dáleiðslutíma og
við það var líkaminn „endurstilltur“ – ef svo
má segja. Honum var kennt upp á nýtt að
slaka á. Við þetta náði ég loks djúpri slökun
án þess að vera að drepast úr þreytu. Einnig
fékk ég disk með æfingum sem ég nota
ennþá. Þessi dáleiðsla gerði kraftaverk fyrir
mig. Sálfræðingnum á ég svo beinlínis líf
mitt að launa. Eftir tíu tímana var ákveðið að
ég héldi áfram hjá honum og ég er enn hjá
honum. Hann kenndi mér að bera virðingu
fyrir hver ég er og hjálpaði mér að endurraða
mér. Ég orða þetta gjarnan þannig að ég fór
til sálfræðingsins eins og mölbrotinn vasi.
Ég vissi að ég átti möguleika á að „raða
mér saman“. Ég vissi bara ekki hvernig. Ég
skrifaði pistil um þetta sem margir deildu á
Facebook. Lýsti mér eins og vasa sem stæði
framarlega í hillu. Ég hafði alltaf lifað hratt og
gert allt hratt. Ég var á þeim stað í hillunni
að vel gat eitthvað gerst sem myndi ýta mér
fram af henni. Það gerðist.
Samstarfið við VIRK var gjöf
Í endurhæfingunni í tengslum við VIRK
hitti ég fólk sem hafði „brotnað“ en var að
„raða sér saman“ aftur. Ég „hengdi mig“
á þá sem voru jákvæðir. Ég vissi að ég átti
bara orku fyrir fáa og ákvað að eyða henni
bara í þá sem voru á leið til bata. Hinir, sem
drógu úr mér, voru ekki heppilegir fyrir mig.
Ég hugsaði: „Ég ætla að velja þá sem eru
byrjaðir að „raða sér aftur saman“. Það var
mitt markmið sem ég stefndi ótrauð að.
Ég sá allt þetta fólk fyrir mér sem vasa sem
byrjaður var að raðast upp. Ég áttaði mig líka
á að brotin voru ekki galli. Götin sem eftir
stóðu, þegar búið var að raða brotunum
saman, voru í mínum huga samkenndin,
samúðin, skilningurinn og dýptin í
mannlegum samskiptum sem maður öðlast
við að brotna sjálfur. Ég sá á öðrum að þeir
voru ekki ónýtir þótt þeir hefðu brotnað og
ég var það heldur ekki sjálf. Ég vissi ekki
áður að slíkur samhljómur væri til sem ég
fann við þetta.
Því miður hitti ég marga „brotna vasa“ sem
höfðu gefist upp og reyndu jafnvel að draga
úr mér kjark. Þeir sögðu mér að fara varlega,
ekki fara að vinna, ég skyldi fara í örorkumat
og þar fram eftir götunum. Ég talaði ekki
lengi við slíkt fólk.
Ég lít þannig á að það, að komast í samstarf
við VIRK, hafi verið eins og að fá gjöf. Eins
og að fá pakka og hver hlutur í pakkanum
stendur fyrir verkefni sem maður þarf að
leysa. Og allt miðar þetta að því að komast
aftur til vinnu.
Markmið mitt var ljóst. Ég ætlaði að byrja
rólega og komast í djáknastarf. Ég var komin
með embættisgengi en ég vissi að það væri
torsótt að fá djáknastöðu. Ég lauk þessu eins
árs námi og fékk embættisgengið í framhaldi
af því. Mér gekk námið vel og ég trúi því að
ég sé kölluð til þessa starfs. Þetta tuttugu og
fimm prósent starf nærði mig. Ég gerði allt
sem fyrir mig var lagt í endurhæfingunni,
hlýddi öllu – nema hvað mér hentuðu
ekki hóptímar, ég treysti mér ekki á þeim
tímapunkti að hlusta á sögur annarra. Ég
fékk í staðinn fleiri sálfræðitíma.“
Sigur að vígjast sem djákni
Veistu af hverju kennarastarfið hitti þig
svona illa fyrir?
„Ég held að duglegar konur geri of miklar
kröfur til sín. Ég fór fljótt að vinna eftir að
yngsta barnið fæddist og var enn með það á
brjósti. Ég held líka að ég hafi ekki það sem
þarf til að kenna. Ég var ekki kölluð til þess.
Í djáknastarfinu hef ég eldmóð sem ég hafði
ekki í kennslunni.
Hvernig fór þetta erfiða tímabil þitt með
fjölskyldulífið?
„Það er erfitt að segja frá þeirri hlið –
samviskubitið sem eftir situr er enn töluvert.
Ég viðurkenndi svo seint að ég væri veik. Ég
þurfti svo mikið að sofa, ég á sjö ára son og
hann man ekki eftir mér öðruvísi en þannig.
Samviskubitið er þó að láta undan síga, það
var ekki eins og ég hefði verið í einhverju
rugli. Ég var bara veik.
Heilsa mín kom hægt til baka með mikilli
slökun. Nú lifi ég eins og lítið barn, ég verð
að passa að sofa og borða reglulega, þá
gengur allt vel. Ég fer minna út að skemmta
mér en áður fyrr og ég á erfiðara með að
sitja veislur, ég þreytist fljótt í slíku umhverfi.
En ég get unnið. Markmið mitt var líka að
komast til vinnu en ekki í partý.
Það var mikill sigur þegar ég var vígð í fimm-
tíu prósent starf sem djákni í Vídalínskirkju
þann 25. september 2016. Eftir þessa
reynslu mína af kulnun bý ég yfir djúptækri
reynslu sem nýtist mér vel í mínu starfi. Ég
á líka sterka trú og ég bið oft og mikið. Ég er
viss um að allt sem ég hef farið í gegnum geri
mig að betri djákna. Eitt af því sem ég skil
nú en skildi ekki áður er einmanaleikinn. Ég
var oft hræðilega einmana eftir að ég hætti
að kenna, fann fyrir nístandi einmanaleika
þegar ég átti ekki lengur neinn vinnustað
að sækja. Þegar ég hitti einmana fólk veit
ég hvernig því líður. Núna hef ég náð þeim
árangri að geta verið ein og sækist eftir því.
Ég gæti þess vel að vera ein í hálftíma á dag,
raða þannig inn í dagbókina mína. Þá stund
kyrri ég mig og slaka á. Ég er þakklát VIRK
fyrir gjöfina sem ég fékk – þá gjöf að verða
aftur virk.“
Texti: Guðrún Guðlaugsdóttir
Ég lít þannig á
að það, að komast
í samstarf við VIRK,
hafi verið eins og að
fá gjöf. Eins og að fá
pakka og hver hlutur
í pakkanum stendur
fyrir verkefni sem
maður þarf að leysa.
Og allt miðar þetta að
því að komast aftur
til vinnu.“
26 virk.is