Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 20

18 FRÁ SÉKA ÞORSTEINI OG SÉRA STEFÁNI
nefndarhjón, er hétu Kolbeinn og Elín. Var Kol-
beinn mesti skynsemdar- og geðpiýðis-maður. Elín
var Halldórsdóttir, góðs bónda á Héðinshöfða; hún
var mikil kona, fríð sýnum og vel að sér til munns
og handa, en þótti nokkuð ráðrík í sumu. Gekk hús-
freyjan um beina um kvöldið, var hin kurteisasta
og þótti Þorsteini framkoma hennar snyrtileg og
mikilfengleg; sagði hann því við bónda: »Falleg
er konan þín, Kolbeinn«. »Já«, svaraði Kolbeinn,
»falleg er hún, en það getur eitthvað verið að henni
samt«. Bar þar ei meira til tíðinda eða umtais.
Nokkru síðar varð Þorsteinn prestur að Stærra-
Árskógi. Hann var kvæntur Jórunni, dóttur Lárus-
ar Schevings Hannessonar klausturhaldara í Garði
norður. Þau séra Þorsteinn og Jórunn áttu fimm
sonu og eina dóttur. Urðu fjórir sonanna prestar:
séra Hallgrímur, faðir Jónasar skálds; séra Bald-
vin, föður-föðurfaðir séra Stefáns, sem nú er pró-
fastur á Völlum; séra Kristján, föðurfaðir séra
Kristjáns Eldjárns á Tjörn og séra Stefán, sem var
prestur á Völlum 1815—1846. — Séra Þorsteinn
missti Jórunni konu sína skömmu eftir það er hann
kom að Stærra-Árskógi og um líkt leyti dó Kolbeinn
sá, sem fyrr var nefndur. Þau Kolbeinn og Elín
áttu þrjú börn, Halldór, Benjamín og Elená, og
voru þau þá öll í æsku. Tók Elín þá það ráð, að
hún ritaði séra Þorsteini bréf og bað hann, ef hann
gæti, að greiða fyrir sér á einhvem hátt og skjóta
skjólshúsi yfir sig og börn sín. Hefur hún vafa-
laust gert sér von um, að presti litist eins vel á sig
og forðum, enda varð hún ekki fyrir vonbrigðum
í því efni. Séra Þorsteinn ritaði henni aftur á þá
leið, að hun væri velkomin til hans með öll börnin;