Gríma - 01.09.1933, Síða 40

!8
ÁLFABÖRNIN í MÖÐRUFELLI
uðu honum og sögðu, að hún móðir þeirra hefði
beðið að heilsa honum og bæði hann að stinga eigi
upp völlinn hennar; hún skuli aftur á móti sjá um
að ærnar hans verði ekki mjög óspakar í sumar,
ef hann geri þessa bón hennar. Bóndi sagði þeim,
að þau mættu skila því til móður þeirra, að hann
ætli að verða við tilmælum hennar. Bauð hann
börnunum heim til bæjar að þiggja góðgerðir, en
þau kváðust ekki mega það. Kvöddu þau bónda og
fóru, en þegar þau voru komin spölkorn frá hon-
um, hurfu þau sjónum hans; — eins var, þegar
þau komu, að hann sá þau eigi fyrr en þau áttu
lítinn spöl eftir til hans. — Að engu virtust börn
þessi einkennilegri en önnur börn, hvorki í útliti,
látbi*agði eða búningi, að því einu undanskildu, að
þau voru öll með rauðar húfur. Bóndi tók hnaus-
ana og raðaði þeim niður í flagið aftur, sem líkast
því sem þeir höfðu verið stungnir upp.
Um vorið voru ær Jóns hvergi eins spakar eins
og á hólnum eða í kringum hann, svo að hann hafði
orð á því í gamni, að ekki mundi álfkonan hafa haft
mikið gagn af vellinum sínum það sumarið.
Jón bjó all-lengi í Möðrufelli og var jafnan láns-
maður.
14.
Langspllið.
(Eftir handriti Þorsteins Þorkelssonar frá Hvarfi).
Þorkell hét maður, skagfirzkur að ætt, smiður
góður og venjulega kallaður Þorkell »snikkari«;
bann var hið mesta prúðmenni og sló langspil eink-