Gríma - 01.09.1933, Síða 45

LJÓSMÓÐmiN
43
voru á honum miðjum og leiddi mig inn í skraut-
legt herbergi. Þar lá tíguleg kona á sæng og gat
ekki fætt. Fór eg höndum um hana og greiddist
þá bráðlega hagur hennar; laugaði eg svo barnið
og lagði það í sængina hjá henni. Að því búnu bjóst
eg til ferðar. Stakk þá sængurkonan einhverju í
lófa minn; tók eg ekki verulega eftir því, hvað það
var, en lét það í vasa minn. Þá mælti konan: ,Eitt
er það, sem eg set upp við þig, og það er að þú
komir hingað, þegar barnið verður skírt.’ Hét eg
henni því og kvaddi hana síðan. Fylgdi sami maður
mér heim aftur, og man eg svo ekki drauminn
lengri«. »Skoðaðu nú í vasann«, mælti bóndi, »væri
gaman að sjá gjöf álfadrottningarinnar«. »Ekki
er mark að draumum«, svaraði konan, en þreifaði
þó ofan í vasann. Dró hún upp úr honum fagran
gullpening; er þess ekki getið, hverskonar peningur
það var eða hvort nokkurt letur var á honum. »Lof-
aðu mér að fara með þér, þegar þú ferð í skírnar-
veizluna«, mælti bóndi. »Það vildi eg gjarna«, svar-
aði konan, »en eg veit ekki, hvenær hún verður«.
Viku síðar, að kvöldi dags, var bóndi að lesa í
rúmi sínu, en konan var sofnuð. Fór þá líkt og í
fyrra skiftið, að konan fór fram úr, klæddi sig í
snatri og gekk út, en bóndi var þá ekki seinn á
sér, klæddi sig líka og gekk í humátt á eftir henni.
Fór hún upp að hamrinum, kleif upp í hann og
hvarf, en bóndi horfði nokkra stund á eftir henni
og fór svo að ganga um gólf fyrir neðan hamar-
inn. Að stundarkorni liðnu sá hann að vaður seig
niður af hillu nokkurri nálægt miðjum hamrinum.
Þóttist hann vita að hann væri sér ætlaður, gekk
til og handstyrkti sig á honum alla leið upp á hill-