Gríma - 01.09.1933, Síða 46

44
LJóSMÓÐmiN
una. Voru þar þá fyrir dyr í berginu; stóð þar tígu-
legur maður, sem tók vinsamlega í hönd bónda og
leiddi hann inn í snoturt herbergi. »Hyggilega hef-
ur þú farið að ráði þínu, bóndi«, mælti maðurinn;
»tvívegis hefur þú fylgt konu þinni hingað og ekki
yrt á hana, þótt þú hafir séð hana klífa hér upp
hamarinn og hverfa. f fyrra skiftið voru þrjú líf
í veði, því að ef þú hefðir vakið hana, mundi hún
liafa hrapað og dáið, og þá álfadrottningin og barn
hennar orðið að láta lífið um leið«. Bóndi spurði
þá, hvort hann fengi að sjá, hvar kona sín væri.
Huldumaðurinn sagði, að hann mætti sjá hana á-
lengdar og væri honum það leyft vegna ráðhyggni
hans og stillingar. Tók hann siðan í hönd bónda og
leiddi hann lengra inn í álfahíbýlin að glugga, en
þaðan sá hann inn í skrautlegan og upplýstan sal.
Var þar margt manna á ferli, og þar á meðal kona
hans, steinsofandi. Ekki vildi huldumaður að bóndi
færi inn í salinn, enda kvað hann það varla
mennskra manna meðfæri að eiga mök við álfa.
Að stundu liðinni leiddi hann bónda út aftur, hjáíp-
aði honum ofan fyrir hamarinn og bað hann að
bíða þar konu sinnar. Kom hún nokkru síðar, gekk
i'akleitt heim til sín og háttaði. Morguninn eftir
spurði bóndi, hvort hana hefði dreymt nokkuð. »Já,
nú dreymdi mig, að eg væri í skírnarveizlunni hjá
álfunum í hamrinum«, svaraði konan; »var þar
margt manna og mikil viðhöfn. Bað álfadrottning-
in mig að flytja ekki burt af þessari jörð, því að
þá gæti hún alltaf látið vitja mín ef á lægi; sagði
hún að mér mundi jafnan búnast svo vel, að eg
þyrfti ekki að sækjast eftir jarðaskiftum. Og þessu
lofaði eg álfadrottningunni«,