Gríma - 01.09.1933, Síða 72

70
SAGAN AF NÆFRAKOLLU
pabbi?« »Ekki svo sem til neins«, svaraði karl. »en
fallegur er hann, það er satt«. Helga lézt nú vera
að skoða steininn, hélt á honum í vinstri lófa sér
og óskaði sér þess í huganum, að hún kynni að
ráða rúnirnar á klæðinu og hagnýta sér náttúru
þess. Þá var sem augu hennar opnuðust og að henni
væri hvíslað, hvernig hún skyldi haga sér í því
efni, en ekki lét hún á neinu bera. »Lofaðu mér að
hafa þenna stein, pabbi«, mælti hún, »hann er svo
fallegur, að eg held að eg gleymi allri sorg minni,
ef eg fæ að leika mér að honum«. Karl jánkaði því
með dræmingi, en auðséð var, að nú þótti honum nóg
um keipa dóttur sinnar. Helga ætlaði að þreifa á
klæðinu, en þá skellti karl kistlinum í lás og nuelti:
»Nóg er nú að gert, og er engu líkara en að mér sé
farið að förlast. Má vel vera, að móðir þín hafi
vitað meira en mér var hollt, og síðan sagt þér.
Henni hef eg þó bezt trúað, og þess nýtur þú nú,
að hún er dáin; var hún mér svo hugþekk, að eg
mátti ekki án hennar vera. En þín má eg ekki missa
fyrir nokkurn mun. Sé eg það raunar, að eg hef ver-
ið þér of leiðitamur; má ekki sköpum renna og
dregur til þess, sem verða á«. Var karl allþung-
brýnn orðinn, en Helga lét sem hún skyldi ekki,
við hvað hann ætti. Tók hún óskasteininn í sínar
vörzlur og gætti hans vandlega.
Um kvöldið ætlaði karl þegar að leggja Helgu
í sæng hjá sér; tók hún því ekki ólíklega, en sagði
að sér bæri skylda til að vaka yfir líki móður sinn-
ar þrjár fyrstu næturnar, svo sem siður væri með
kristnum mönnum. Lét karl það gott heita og gekk
einn til sængur. Lagðist Helga í hægindi hjá líkinu,
en er á leið nóttina, seig henni svefn í brjóst.