Gríma - 01.09.1933, Síða 74

72
SAGAN AF NÆFRAKOLLU
borðið og drakk stórum. En þegar hún hafði drukk-
ið nægju sína og ætlaði að stíga aftur á klæðið, var
það horfið. Varð henni mjög bilt við og leit ótta-
slegin í kringum sig; sá hún þá, að klæðið var
komið hátt frá jörðu og stóð faðir hennar á því
allborginmannlegur. Þóttist hún þá skilja, hvernig
í öllu lægi; mundi karl hafa gert henni þorstann
með fjölkynngi sinni og komizt á klæðið á meðan
hún var að drekka úr vatninu. Lá Helgu við að
örvænta, en til allrar hamingju var hún ennþá með
steininn í lófa sér, svo að hún sá að ekki voru all-
ar bjargir bannaðar; kreisti hún steininn í ákafri
geðshræringu og kallaði: »Klæðið mitt góða, komdu
nú aftur til mín!« Samstundis sveif klæðið niður
að jörð og staðnæmdist við fætur hennar, en karl
stóð þar andspænis henni og var svipmikill.- »ó-
hlýðna og svikula barn«, sagði hann með þrumandi
röddu, »nú skalt þú samstundis deyja, ef þú kem-
ur ekki orðalaust heim með mér og hlýðir hverri
bendingu minni upp frá þessu«. »Það skal aldrei
verða«, svaraði Helga, »að eg láti þig gera mér
neina svívirðu, enda ert þú fremur á mínu valdi
en eg á þínu«. Kreisti hún þá enn steininn í lófa
sér, hvessti augun á karl og mælti: »Þess óska eg,
að þú verðir samstundis að blágrýtissteini og vakn-
ir aldrei til þessa lífs aftur«. Varð þá karl að steini
og stendur drangurinn við vatnið allt fram á þenna
dag. Svo var sem fargi væri létt af Helgu, þegar
hún var laus allra mála við karlinn; kenndi hún
raunar samvizkubits út af því að hafa fyrirkomið
föður sínum, en afsakaði sjálfa sig með því, að
hún hefði átt sóma sinn og líf að verja. Jarðaði
hún móður sína þar á vatnsbakkanum með mörg-