Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 78

76
SAGAN AF NÆFRAKOLLU
ari meiri og hver hélt fram sínum hlut. Var hver
um sig afgreidd og vegin, en flestar urðu þær létt-
vægar fundnar, þegar saumaskapur þeirra var skoð-
aður. Loksins kom röðin að systrunum úr kotinu.
Báru þær fram skykkjur sínar og jafnskjótt sem
kóngsson Ieit á þá skykkjuna, sem eldri systirin
bar á handlegg sér, stökk blóðið fram í kinnar
hans; breiddi hann skykkjuna út, lét ljósið faila
á hana og kallaði hástöfum, svo að allur mannfjöld-
inn mátti heyra: »Hér er sú skykkjan komin, sem
af öllum ber! Sú mær, sem hefur saumað hana,
skal verða drottning mín. Gangi hún fram og scgi
til sín, hver sem hún er!« Þá var kóngssyni bent
á karlsdóttur; tók hann í hönd hennar virðulega
og spurði, hvort hún hefði saumað skykkju þessa.
Varð karlsdóttir litverp við og játaði lágt. Kóngs-
son bauð henni þá að setjast þar á gullbúinn stól,
lét færa henni dúk og saumaáhöld og bað hana að
sauma samskonar spor, sem voru í útsaumi skykkj-
unnar. Karlsdóttir færðist undan því, en kóngsson
sagðist áskilja sér þann rétt, að mega sannprófa
kunnáttu hennar, áður en hann tæki hana sér að
eiginkonu. Hér var því ekkert undanfæri; karls-
dóttir varð að sauma nokkur spor, en það kom
brátt í ljós, að hún var ekki þeim vanda vaxin. Þá
mælti kóngsson: »Það er augljóst, að þú hefur ekki
saumað skykkju þessa, heldur einhver önnur þér
leiknari. Hefur þú ætlað að gabba mig og komast
með brögðum í æðsta virðingarsess í þessu landi.
Er það ærin dauðasök, en líf skal eg gefa þér, ef
þú segir öll sannindi í þessu málk. Karlsdóttir
skammaðist sín ofan í hrúgu og kannaðist við, að
hún hefði ekki sjálf saumað skykkjuna, heldur hefði