Gríma - 01.09.1933, Qupperneq 79

SACxAK AF NÆFRAKOLLÚ 77
sér verið gefin hún. Kóngsson spurði, hver það
hefði gert. »Það gerði ung stúlka, sem er heima í
kotinu hjá okkur«, svaraði karlsdóttir; »og hún
hefur saumað hana sjálf«. Þá varð kóngsson glað-
ur við og bauð þegar að sækja stúlku þessa. Þegar
Næfrakolla fékk boðin, þóttist hún skilja, að ekki
stoðaði að færast undan boðinu; bjóst hún sínum
bezta búningi, en utan yfir fór hún í næfrastakk-
inn, svo að hún sýndist fátæklega til fara. Gekk
hún þegar á fund kóngssonar og varð öllum star-
sýnt á stúlku þessa. Spurði kóngsson hana þegar
að heiti. »Fánefnt er nafn mitt«, svaraði hún, »og
heiti eg Næfrakolla«. »Það er heiðinna manna
nafn«, mælti kóngsson, »en kannast þú við að hafa
saumað skykkju þessa?« »Að sönnu hef eg saumað
hana«, svaraði Næfrakolla, »en eg hef gefið hana
annari stúlku«. »Því gafstu slíkan dýrgrip?« spurði
kóngsson. »Af því að eg gat unnað þeirri stúlku
góðs«, svaraði Næfrakolla. »Veiztu þá ekki, hvað
undir er komið skykkju þessari?« spurði kóngsson.
»Það hirði eg ekki um að vita«, svaraði hún. »Eg
hef svarið þess dýran eið«, sagði kóngsson, »að
taka þá mey mér til eiginkonu, sem þessa skykkju
hefur saumað. Skaltu nú setjast hér á stólinn og
sýna mér og öðrum verksnilld þína«. »Svo skal eg
gera sem þér bjóðið«, svaraði Næfrakolla. Settist
hún í gullbúna stólinn og fór að sauma í dúk þann,
sem henni var fenginn. Hafði hún ekki lengi saum-
að, þegar kóngsson þóttist sjá sömu snilldarsporin,
sem á skykkjunni voru og lýsti hann því þegar
yfir í heyranda hljóði, að hún hefði sannað crð
sín í verki og verðskuldaði því að verða drottning-
arefni landsins. Þá stóð Næfrakolla upp, laut kóngs-