Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1996, Blaðsíða 14

SJÁLFSBJARGARMAÐ UR
VERÐ ÉG ALLTAF
Guðríður Ólafsdóttir, for-
maður Sjálfsbjargar og
framkvæmdastjóri Félags
eldri borgara, varð 50 ára 12. mars
síðastliðinn. Á sama tíma, 10.-15.
mars, fagnaði Félag eldri borgara
tíu ára starfsaldri. M. a. í tilefni þess
fór Oddný Sv. Björgvins og rabbaði
við Guðríði og fer spjall þeirra hér
á eftir:
Rólegt andrúm einkennir skrif-
stofuloftið hjá Félagi eldri borg-
ara, en athafnasemin liggur í loftinu.
Persónuleiki framkvæmdastjórans
geislar frá sér eitthvað svo rösklegu
yfirbragði. Kannski finnst einhverj-
um undarlegt að lýsa Guðríði Ólafs-
dóttur sem rösklegri konu. Hún sem
þarf að nota tvær hækjur til hreyfings.
Röskur telst yfirleitt sá sem hreyfir sig
fljótt. En morgunstund með Guðríði
leiðir í ljós, að orðið RÖSKUR getur
ekki síður átt við þann sem er fljótur
að hugsa og framkvæma.
“Ég er á kafi í morgunverkunum,”
segir Guðríður brosandi um leið og
hún leggur frá sér Morgunblaðið.
Framkvæmdastjóri Félags eldri
borgara og formaður Sjálfsbjargar
þarf sannarlega að vera meðvituð um
alla þjóðfélagsumræðu, lesa hverja
blaðagrein sem tæpir á hagsmuna-
málum skjólstæðinganna. Þennan
morgun er grein Ólafs Ólafssonar
landlæknis í brennidepli: “Er fólk yfir
fimmtugt ekki gjaldgengt á vinnu-
markaðinum?” “Hvernig verður það
þjóðfélag, sem ræður aðeins yngra
fólk til starfa?” segir Guðríður og
stynur. “Á að sópa til hliðar þekkingu,
færni og reynslu fólks sem alltaf er
að verða heilsubetra og menntaðra?”
Nei, hér þarf að gera átak, skjól-
stæðingar Guðríðar þurfa að
taka höndum saman.
Á skrifborði Guðríðar stendur
sjónvarp. Sú sem gætir hagsmuna
fatlaðra og eldri borgara í þjóðfélag-
inu þarf að fylgjast með því sem er
að gerast á Alþingi til að geta gripið
inn í á réttum tíma. Guðríður er sár
Guðríður
Ólafsdóttir.
yfir öllum þeim tíma sem fer í hags-
munamál, tíma sem væri gaman að
eyða í innra starf félaganna.
Hún segir geysilegar framfarir
hafa orðið í afkomu fatlaðra árið 1971
með breytingu á almannatrygginga-
lögum, sem hafi haldist nokkuð
stöðugt fram til 1990, en þá hafi sigið
Oddný Sv.
Björgvins.
á ógæfuhliðina. “I hálfan áratug hefur
afkoman verið að breytast til hins
verra.” Guðríður segist vera stólpa-
reið út í síðustu ríkisstjóm, sem stóð
fyrir því að ígildi grunnlífeyris var
dregið frá atvinnuleysisbótum.
“Þar með var hætt að viðurkenna
þann umframkostnað sem hlýst af
fötlun. Þegar fólk fer að hafa 12
þúsund krónum minna á mánuði,
hlýtur það að spyrja sjálft sig: - Á ég
að vinna eða vera á bótum? Enginn
þáttur almannatrygginga hefur fengið
að vera í friði - alltaf verið að hræra í
lögum og reglugerðum. Fólk veit
aldrei um afkomumöguleika sína frá
ári til árs. Óöryggið er mikið. Nú er
talað um að það sé að birta til í þjóð-
félaginu. Sú birta á að koma í hlut
lífeyrisþega eins og annarra.”
Eitt baráttumál Guðríðar er að ná
sátt við ríkisstjórnina um að
koma á fót viðræðunefnd hagsmuna-
aðila og ríkisstjómar áður en fjárlaga-
frumvarpið er unnið, til að koma í veg
fyrir vandann. “Þeir horfa aðeins á
peningana - ekki fólkið á bak við ein-
stakar fjárveitingar.” Nei, þá er nú
betra hjá norskum lífeyrisþegum.
Guðríður er heitreið út í ástandið og
vindur sér í símann, biður um ljós-
ritun á sáttagjörð milli norsku ríkis-
stjómarinnar og samtaka fatlaðra og
eldri borgara í Noregi.
“í þessum dúr viljum við hafa
þetta!” segir hún, “fá viðræðunefnd
við þessa ráðherra.”
Hér er ekki verið að tvínóna við
hlutina. Hér situr kona sem kann að
vinna fljótt og vel - og láta vinna fyrir
sig sem er stór þáttur í því að vera
góður framkvæmdastjóri. Guðríður
er geysisterk fyrirmynd allra hreyfi-
hamlaðra - að láta ekki fötlun hamla
sér í starfi. Og nú, eftir að hún er búin
að ná þeim merka áfanga að verða
fimmtíu ára, er hún lýsandi dæmi um
hve vel einstaklingur - sem byggir á
reynslu, færni og þekkingu - getur
unnið.
- Hvernig fannst þér að verða
fimmtug, Guðríður?
“Mér fannst hræðilegt að vera allt
í einu komin á efri ár, eiga bara 20
ára vinnutíma eftir. Einkennilegt,”
segir Guðríður, “ég fann ekkert fyrir
því að verða þrítug eða fertug, en
tímamót fimmtíu ára áfangans eru
geysistór.
Þá er maður allt í einu komin á
sextugsaldurinn, ægilegt!”
✓
Aþjóðfélagið þátt í þessu viðhorfi,
með sinni æskudýrkun og
ákveðinni afneitun eldri borgara til
dæmis á vinnumarkaðinum?
“Kannski mætti segja að aug-
lýsinga- og ráðningastofur eigi
mestan þátt í þessari æskudýrkun með
því að birta alltaf myndir af fólki í
14