Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Síða 103

Jafn er mér í gný geira
gamanleikr við hal bleikan,
ok hefir þú aldri maðr verit“. Var Óláfr málóði um hríð. En Jón þolði eigi frýjuorð Óláfs
ok setr hornit á munn sér ok drekkr til botns, ok váru þá báðir reiðir.
Nú sem konungr heyrir háreysti á bekk þeira félaga, víkr hann sér at Hundseið
stallara sínum: „Virðask mér þeir mörlandar, frændr várir, saupsáttir orðnir, ok still
þú svá til, at eigi hljótisk af vandræði, meðan þeir eru í várum hýbýlum“. Hundseiðr
gengr nú til þeira félaga ok mælti: „Er þat satt, er mér hefir flutt verit, at þit hafið
drápu at færa konungi, svá sem gerðu forfeðr yðrir? Mun konungi vel líka, at þit flytið
nú kvæðit, er hann er allkátr“. Spruttu þeir báðir upp félagar, ok mjök jafnsnimma;
varð Jón fyrri til máls ok mælti: „Rétt segir þú, Hundseiðr, at ek hefi kvæði ort um kon-
unginn, ok em ek þess allfúss, at flytja kvæðit nú þegar, ef konungr vill gefa hljóð til,
en hitt þykkir mér lítil ván, at Óláfr, félagi minn, muni yrkja mega kvæði þat, at flytj-