Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Blaðsíða 125

(VIII. 18.)
Nú sigla vindar.
Nú sigla vindar haustsins yfir sumardagsins slóð,
og Sogamýrin tekin er að blikna.
Á vorin yrkja þrestir yfir þekjunum Ijóð,
og þetta kemur fólki til að vikna.
En í sumar voru þurkar og þorsti heims um ból,
og þá voru ýmsir Felixar að kvaka.
En þá var skárra að keyra upp á Kolviðarhól
og koma við á Geithálsi til baka.
Jeg minnist þess með söknuði og sælu líka oft,
hve sviplegt er að byggja lands vors tróna.
Því nú er Jónas, dýrlingurinn, dottinn upp í loft,
svo Daníel má loksins hefta Skjóna.
Og ranglæti hjá íhaldinu hvergi fyrir finnst,
svo furða er ei þótt gerningar þess blessist.
En hvað er það, sem tapast, og hvað er það, sem
vinnst,
og hver veit nema Eyjólfur hressist.
Og Davíð komst til byggða þegar Dalakofinn brann.
Þá varð Dísu litlu kalt á báðum fótum.
Og Dísa Iitla getur það, sem Davíð ekki kann,
því að Dísa litla syngur eftir nótum.
Að yrkja um litlu Dísu er alt, sem Davíð kann,
svo undarlega margt er skálda-bölið.
En enginn þekkir Dalakofann, utan jeg og hann,
og enginn veit hvar Davíð kaupir ölið.
Þó haustið reki skuggalestir heim í sjerhvert hlað,
þá hef jeg ráð á því að sýnast glaður.
Til dæmis vil jeg minnast þess, að enginn efar það
að Einar Hjörleifsson sje gæfumaður.
En sumar hans er úti. Yfir andríkinu haust,
og intelligensinn nærri því á förum.
Á meðan Einar hrýtur sína báta upp við naust,
er Bjarni Gíslason að ýta úr vörum.
Á haustin falla laufin og húmar að um fjörð,
þá hriktir oft í sálar minnar gluggum.
En alstaðar finst gleði um alla vora jörð,
og einkum þó um borð í frönskum duggum.
Þó tollþjónarnir komi og setji upp valdasvip
og segist vera komnir til að „skoða“,
þá er það með þá frönsku eins og fleiri svona skip,
að þau fljóta gegnum alla regluboða.
Á haustin leggjast sorgir yfir sálar minnar skjá,
þá syrtir að í mínum KoIIafirði.
Úr skipunum með fulla vasa trítla jeg á tá,
svo tylli jeg á samviskuna byrði.
Já, samviska var orðið. En engu vil jeg spá
um það, hversu lengi þvílíkt varir.
Hún er að verða reiðings-sár svo raun er mjer að sjá
og reyndar er það furða hvað hún hjarir.
Já, haustið er að koma og á haustin lækkar sól,
þá húmar yfir fátæka og ríka.
Og nú var jeg að koma ofan af Kolviðarhól,
svo kíkti jeg inn á Geithálsi Iíka.
Og nóttin er að hnýsast inn í hug og anda minn
og hjer er hvergi líkn — nema Barinn.
Og hvað er jeg að yrkja, þegar efni’ eg hvergi finn,
adieu, nous allons, og jeg er farinn.
KIís.
Blöndal hefir svá heila klókan,
hjartans kurteisi og prúða mennt.
Austurfrá með sjer einnig tók ’ann
Arnljót — Magnúsar supplement.
Til margskonar verka mjög er fús,
maðurinn hefir próf í jús.
ísaðar götur ótt þeir riðu,
útlitið gerðist soralegt.
Morgunverkunum mikið kviðu,
mjög var það líka eðlilegt.
Til herferðar þeirra ei hafði frjest.
Við Höskuldar dyr þeir gerðu brest.
Höskuldur sjer til hurðar vendi, —
— heimsóknir fær og gesti oft. —
Kanónu bar í hægri hendi,
hinni koppinum brá á loft.
Sæll hver, er öðlast svoddan magn.
Sæll hver, er á sjer næturgagn.
Svo mátt þú einnig, sál mín, kvíða,
að sjá þessar lífs vors hryssingar.
Margar nætur í myrkri líða
við margskonar brugg og pissingar.
En svo kemur dauðinn og segir stopp,
og sviftir oss niður af lífsins kopp.
Kh's.
121