Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Qupperneq 95

Hver einasti maður vill ósköpin sjá
og albestu lörfunum flíka.
Bændurnir orfunum fleygja sjer frá
og fara til Þingvalla líka.
Hver eldgömul kerling frá öklum að hupp
er eins og af rafmagni slegin;
hver kvenhólkur gamall er kokkaður upp
og kiútar og nærpilsin þvegin.
Hjer eru allskonar útlendir menn
og eidgamlir vestheimskir piltar;
það finnast hjer margskonar flækingar enn,
en flest eru manneskjur stiltar.
Mörg steikin er framreidd og fádæma góð,
sem fastast er drukkið og jetið;
það á nú við langsoltna íslenska þjóð
ný-innflutta hræfuglaketið.
Og hjer vappa íslenskir karlar í kring
og kviðunum framsettu hossa,
svo slá þeir um kónginn einn heilmikinn hring,
hágráta’ og biðja um krossa.
Og margur er þreyttur og þurbrjósta og kalt
með þorsta af andbannings tagi,
en Kalli hinn dökkleiti kreikar um alt
með kylfuna’ í stakasta lagi.
Já, þetta eru ágætis hátíðarhöld
og húrrað og klappað og galað,
og svo þegar loksins að komið er kvöld
í kyrlátu runnunum hjalað.
Og Alþingi ræðir sín áhugamál
með Einurum, Jónum og Möngum.
Menn drekka — hvers annars — í skorunum skál
og skemta sjer vel eftir föngum.
I þúsund ár hefir vor heiðraða þjóð
sinn heyskap við neglurnar skorið,
en öslað þó hiklaust um elda og blóð
og Alþingi á herðunum borið.
Og því er hjer töluvert tilstand að sjá
og Tíminn í dálitlum vanda,
því heimurinn gapandi horfir oss á
og himnarnir agndofa standa.
III.
Komið heilir, útlendingar allir,
nú ættuð þið að sjá og heyra margt,
því okkar menn og okkar stjórn og hallir
er alt jafn nauða merkilegt og þarft.
Og þetta skal jeg ykkur sjálfur sýna,
jeg sje ekki’ í það fyrir ættjörð mína.
Verið gætnir, varist að þið fallið,
— það var að renna upp fyrir mjer Ijós.
Nú flyt jeg ykkur upp á hæsta fjallið,
hvar útsýnið er best til lands og sjós.
Og þetta’ er sjálfsagt sáralítill vandi
fyrst Sigvaldi komst þangað bráðlifandi.
Margur gestur er oft vöruvandur,
og vill því sjá það fyrst, sem mest á ber.
Sjá, hjer stendur okkar besti Brandur,
sem blandar allan Dragon norður hjer.
Og hjer er Guðjón hímandi á bala,
og hlustar meðan verkin eru að tala.
Þarna er Jón, sem alla vora annast
útreikninga um land og borg og fjörð.
Við okkar Bríet allir hljóta að kannast,
sem eiga heima norðarlega á jörð.
Hjer situr Valtýr, vinur allra blóma,
með viskí-flösku á hnjánum — alveg tóma.
Sjáið milda mæðranefndar-Gunnu,
og manninn hennar, Valda kandídat.
Þau sitja þarna uppi’ á einni tunnu
með innramissions svip og kínverskt pat.
Og þarna er Loftur Ijósmyndari á spani,
sem lætur Reykjavík fá nóga svani.
Þarna situr ÓIi’ á einni þúfu,
og er að spila’ á harmoniku-belg.
Og þarna er Guðmundur með gráa húfu
úr Grindavík — og veður djúpan elg.
Og þarna er Árni Pálsson, penn í framan,
og Pjetur Halldórsson að skála saman.
Hjer er okkar Hriflu-Jónas frægi
að hvísla leyndarmálum vítt og breitt,
og þarna er fólk af fremur simplu tagi,
fjandmenn Hriflu-mannsins yfirleitt.
Og þarna er Imba, okkar skársta kvinna,
öllu — nema karlmönnum — að sinna.
91