Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Blaðsíða 33

(III. 3.)
Viðtal við hr. Ganymedes Porvaldsen.
Vjer erum á morgungöngu suður á Frí-
kirkjuvegi, eins og vjer gerum oft, og
hittum hr. Ganymedes, sem kemur út úr
Kvennaskólaportinu, og er auðsjáanlega
ekki í neinu sunnudagsskapi, þótt þetta
væri nú einmitt á sunnudegi. — Hv’an-
skoti eruð þjer fúll, frændi, segjum vjer.
— Gerið það fyrir mig, að vera ekki að
tala við mig Moggversku, segir Gani, jeg
er sannarlega ekki í því skapi að hlusta
á hrognamál. — Nú, þjer eruð þó and-
skotann ekki timbraður, sjálfur sprútt-
tapparinn, og það í bannlandi? — Timbr-
aður? Nei, jeg er nú yfir þann aldur, en
mjer líður eitthvað álíka og ykkur, þess-
um gjemeinu jarðarmöðkum mun líða,
þegar þið hafið verið rösklega úti á lífinu.
— Nú, hver nokksagt gengur þá að yður?
Yður er alveg óhætt að segja mjer það,
ekki fer jeg að kjafta því í Jónas, þó þjer
kunnið að hafa gert eitthvað asnastrikið.
— Það er heillegast, segir Gani, að jeg
segi yður ævisögu mína í stórum dráttum, svo þjer skiljið alt til fulls. — Skítt, olræt, segjum vjer, en
þó með því móti, að þjer stelið engu undan, eins og allir, sem segja eða skrifa ævisögur. — Jeg er ekki
íslenskur merkismaður, skiljið þjer það, for fanen? segir Gani. — Fyr má nú líka vont vera, segjum
vjer, og byrjið þjer nú í Seifs nafni, og verið þjer ekki langorður. — Já, það var nú einmitt hann
Seifur, sem átti upptökin að öllu saman, segir Gani. Faðir minn var Tros. — Bærilega byrjar, segjum
vjer, en, má jeg spyrja, hverskonar tros? Því eftir tönnunum í yður að dæma, getur það ekki hafa ver-
ið steinbítur. — Hafið þjer aldrei lesið goðafræði, mannandskoti? spyr Gani. — Hvort jeg hef, sjálf-
ur goðafræðingur Spegilsins! — Tros, skiljið þjer, var nafn á föður mínum, og hann var konungur í
Trjóu. Einu sinni var jeg í fótbolta, sem oftar, þá kom einn arnarskratti og flaug með mig alla leið til
Ólymps. — Nú, þá hefðuð þjer getað spilað fótbolta á Ólympsku leikjunum, segjum vjer, ekki hefði Er-
lendur slegið hendinni við því. — Má jeg biðja yður að steinhalda kjafti, eða jeg hætti sögunni, segir
Gani. — Vjer höldum kjafti, segjum vjer. — Jæja, mikið var. Mjer var nú ekki alveg ætlað að taka þar
þátt í neinni sportidíótíu, heldur segir Seifur mjer, að jeg eigi að hella í hjá honum, þegar hann sje á
fylliríi. En það var bara plata, því strax fór hann að renna ískyggilega hýru auga til mín, eins og þið til
Symfoníuorkestur eða Odeonorkestur, en alveg hafði hún gleymt að spyrja Sigfús eða Laxdal að því,
en þeir hlutu að vita það út í æsar. í blöðunum hafði hún lesið um egaliseraða bláþræði og rytmiskar
línur og fleira, sem hún mundi ekki í svipinn. Nokkrum sinnum hafði hún heyrt Faustvalsinn og
Garmen........
Best að fara að hafa vasaklútinn uppi við, því að nú var Drottningin að mjaka sjer hátíðlega
inn á höfnina.
Frú Blindskers tróð sjer út á Drottninguna strax og tök voru á, en hún varð að spyrja ein-
hvern kunnugan um Jensen, því að hún hafði aldrei sjeð hann og ekki gat Jensen hafa þekt klútinn
hennar, þegar hún veifaði.
„Nej, der er vist ingen Jensen med“, sagði sá borðalagði. — Hamingjan góða. Og frúin fór heim
án þess að láta sjer detta neitt í hug um listir á heimleiðinni.
Frú Blindskers háttaði snemma um kvöldið, aldrei þessu vön. Bob.
29