Rauðka : úrval úr Speglinum - 01.06.1936, Blaðsíða 161

ok gangir í lið með oss með öllum þínu afla“. Þá glúpnaði Hreggnasi ok hvíslaði í eyra
Fylja-Gísla: „Mun nú annat til en láta at vilja þeira?“ Gísli svarar: „Þat er sýnt, at vér
megum eigi rönd við reisa þeim enum gerzku, ok skulum vér at vísu ganga til bardaga með
þeim, því at allt er betra en íhaldit ór Hrafnistu; en því muntu heita oss, Haraldr, at
Hreggnasi, höfðingi várr, hafi jarldóm, ef svá ferr sem mik væntir, at vér hafim sigr á Ólafi
muð, karli enum auma“. Játti Haraldr þessu, ok var þetta bundit fastmælum. Lætr Hregg-
nasi nú skera upp herör um allt Litla-Hraun ok svá vítt, sem vötn falla til sjávar, ok fekk
hann mikit lið ok frítt. Kómu þeim þá njósnir, at Óláfr muðr sat fyrir þeim á Bolavöllum
með miklu liði. Sögðu njósnarmenn, at Óláfr var miklu fjölmennari en þeir, ok væri í liði
hans xx berserkir, þeir er eigi biti járn, ok væri Þórsteinn þurs undan Klofningi kominn
til liðs við Óláf með hrímþursa sína. Hann var et mesta troll ok hafði áðr verit þjáðr af
Hreggnasa, en komizk undan á skipulögðum flótta ok var nú enn mesti hatrsmaðr Hregg-
nesinga. Sló þá þögn á liðit, ok váru menn mjök uggandi um sinn hag. Tóku þeir þá þat til
bragz, at þeir sendu Fylja-Gísla í liðsbón til Loðins Lepps ok Magnúss Torfuskalla. Söðlaði
Gísli færleik sinn ok reið dagfari ok náttfari, en er hann kom til túna Loðins, spurði hann,
at Loðinn hafði hrundit á flot eikju sinni, þá er hánum barsk hersagan, ok siglt á haf út.
Höfðu menn þat fyrir satt, at hann hafi farit at leita Vínlands ens góða ok myndi drekka
jól með Rauðskinnum vestra. En er hann kom
til Torfuskalla, þá sat hann á fleti ok lék at
gullum sínum. Kvazk hann löngu hættr her-
ferðum, enda myndi þeim lítit lið í sér, göml-
um ok aflóga, er þeir hefði lið svá mikit ok
frítt, sem af væri látit, „ok mun eg hvergi
fara, en ef svá ferr, sem mik væntir eigi, at þér
komizk í nakkvara raun, þá skaltu nefna nafn
mitt“. Gísli keyrir nú hrossit ok ríðr sem mest
hann má, suðr á Eyrar. En er hann kemr at
Draflastöðum, þá sprakk hrossit af mæði; lætr
hann birkja kapalinn ok höggva í spað, „kemr þetta í góðar þarfar, er vér höfum vistir litl-
ar“. Seldi hann síðan kjötit á laun við Hreggnasa ok fekk fyrir of fjár. Keypti hann fyrir
hringabrynju ok spjót gullrekit ok varð einn mestr sundrgerðarmaðr í liði Hreggnasa. Þá
mælti Hreggnasi við Hermann foglara: „Ráð
þú oss nakkvat heilt, því at þú ert vár vitrastr“.
Þá mælti Hermann: „Sé ek ráð til þess, at vér
megim sigrask á þeim at fullu. Nú munum vér
taka hána færleiksins Gísla ok magna af hross
mikit, þat er eigi bíti eldr né járn né fjöl-
kynngi“. Var þá tekin háin ok lögð á völlinn.
Gengu nú at fyrirmenn ok hræktu í, en þá
gekk Hreggnasi til ok blés í nasar kapalnum,
en merrin stóð jafnskjótt á fætr ok hristi sik; ^,
hon var rauð at lit ok et mesta forað, ok sló ok
157