Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 37

í ljóðinu „Seiður“ er hann minnist ilms úr grænu heyi og Ijósálfa
sem dönsuðu létt á daggarskóm, segir hann í lokin:
„Best man ég þó
hvert bros frá þér.“
Ljóð Ingólfs eru mjög ljóðræn og honum tekst vel að draga upp
litríkar og fallegar myndir á einfaldan og látlausan hátt. Ljóð hans
eru oft svo leikandi létt að það er eins og þau verði til áreynslu-
laust.
Hugur Ingólfs var alltaf mjög opinn, hann staðnaði ekki á vissu
stigi í ljóðum sínum eins og rnarga hendir og persónulega fannst
mér honum alltaf vera að fara fram. Ingólfur var einnig svo
gæfusamur að varðveita alla tíð barnið í sjálfum sér. Ljóðið „Niður
árinnar“ endar þannig:
„. . . að hlusta og dreyma
og hugsa sem barn
það hlaut ég í vöggugjöf.“
Ef til vill hefur Ingólfur fundið að breyting væri í nánd því að
nokkrum mánuðum áður en hann féll frá rétti hann mér ljóðið
„Haust“.
„Fallinn er
á fjöllin snjór
fölnuð blóni í haga.
Nú eru
skýjaskipin stór
skuggsælt flesta daga.“
Að leiðarlokum finnum við í ritnefnd Strandapóstsins best hvað
við stöndum í mikilli þakkarskuld við Ingólf Jónsson frá Prests-
bakka.
Blessuð sé minning hans.
Þorsteinn Ólafsson
35