Strandapósturinn - 01.06.1993, Blaðsíða 97

um græsku, héldi kannski að hann hefði freistast til að beita
byssunni í friðlandinu. Það mun þó hafa verið á misskilningi
byggt, enda sá ég ekki betur en að Gummi ætti þarna einlægum
vinum að mæta. Það leyndi sér ekki í viðmóti heimafólks. En
selveiði og æðarvarp auk fengsællar rekaQöru voru notadrýgstu
hlunnindi þessarar jarðar og af þeim sökum flaug þetta gengum
hugskot mitt.
Ibúðarhúsið á Dröngum var stórt og reisulegt miðað við þau
húsakynni sem maður átti að venjast á þessum árum og önnur hús
voru flest eftir því. Það var auðséð að þarna bjó fólk sem vildi veg
sinna heimahaga sem mestan og sparaði ekkert til þess að svo
mætti verða. Við félagarnir gistum þarna næturlangt í góðu yfir-
læti en gengum þó í seinna lagi til náða. Húsfreyjan á bænum var
mikil myndarkona, hávaxin nokkuð og svipmikil en jafnframt
alúðleg og fáguð í allri framkomu. Börnum þeirra hjóna er ég að
mestu búinn að gleyma en þó minnir mig að þau væru engir
eftirbátar foreldranna, hávaxin, miðað við aldur og fríð sýnum en
hlédræg í framkomu við ókunnuga. Ekki man ég eftir fleiri
heimamönnum þarna urn þessar mundir þó að svo kunni að hafa
verið og ekki varð ég var við Guðjón nokkurn Magnússon sem
lengi var þar heimilismaður, hefur sennilega brugðið sér af bæ
sem oft áður, lagt land undir fót, gengið á vit fjallanna frá tilbreyt-
ingarlitlu hversdagslífi, ekki sagður með öllum mjalla annað slag-
ið og erfitt að fá hann til að hlíta settum heimilisreglum. Atti þá til
að hlaupast að heiman og fara á flakk, yfir jökul og vestur í Djúp
eða út að Horni. Fjöllin, eyðislóðirnar, seiddu hann til sín annað
slagið, fann þar kannski einhver óljós svör við innri óró sinni og
sársauka. Sagt var að hann hefði verið talinn gott mannsefni á
sínum yngri árum en orðið fyrir vonbrigðum í ástamálum og
aldrei náð sér að fullu eftir þá reynslu.
Og eftir höfðinglegar móttökur og draumlausa nótt kvöddum
við félagarnir heimilisfólkið á Dröngum og héldum heim á leið.
Eim leið og við riðum úr hlaði kom mér allt í einu í hug nafn
Hallgríms Samúelssonar sem var til heimilis á Dröngum um skeið
á fyrsta fjórðungi þessarar aldar, en hvarf sporlaust um hábjartan
dag og hefur ekki sést síðan. Hann ætlaði að sögn að reka sauðfé
95