Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 94

Okkar kynni hófust svo með því að yngsti bróðir hans veiktist og
varð að leggjast inn á sjúkrahús, en ég var fenginn til að hlaupa í
skarðið fyrir hann. Hann var enn í foreldrahúsum er þetta gerðist
og aðalstoð foreldranna sem farnir voru að reskjast um þessar
mundir. Gamli maðurinn, faðir þeirra bræðra, var því húsbóndi
minn þetta tímabil. Annars unnu þeir mest allt í félagi, feðgarnir.
Okkur Gumma kom strax vel saman, það var strákur í honum eins
og mér þó að hann væri talvert eldri og lífsreyndari.
Mig minnir að túnslætti væri að mestu lokið þegar ég kom, því
að heyskapur á engjum hófst strax fyrstu dagana sem ég var á
staðnum. Graslendi er eins og áður segir ekki mikið í Þaraláturs-
firði og þær litlu engjar sem finnast þar erfiðar til heyskapar.
Lengst af minnir mig að við héldum til nokkuð langt frá bænum
sunnan við svonefndan Óspakshöfða. Þar er nokkuð víðáttumikill
hvammur, með grasivöxnum aflíðandi brekkum. Við höfðum
með okkur tjald og fórum ekki heirn fyrr en vinnudegi lauk.
Oftast var okkur færður matur á engjarnar, en þess í milli höfðum
við eitthvað með okkur að heiman á morgnana og hituðum okkur
svo kaffi eða kakó á gömlum prímusi sem við vorum með í tjald-
inu. Tjaldið var að vísu ekki alveg þétt enda gamalt, en það er
lakur skúti sem ekki er betri en úti segir máltækið. Uti ræddum við
ekki mikið saman enda báðir uppteknir við heyskapinn, en inni í
tjaldinu bar margt á góma. Gummi var fundvís á snöggu blettina í
fari sumra sveitunga sinna og hafði lúmskt gaman af því að ræða
um slíkt. Aldrei var hann samt illkvittinn eða úlfúðarfullur í
þeirra garð en lék stundum viðbrögð þeirra og orðfæri. Fyrir kom
að menn þættust verða undir í samkeppninni við Gumma, eink-
um ef að hann varð á undan þeim á einhverja rekafjöruna eða
aflaði meira en þeir, börmuðu sér þá rnikið fyrir klaufaskapinn og
seinlætið, kenndu hvorir öðrum um mistökin og sögðu er þeir
komu að landi allslausir: „Það er ekki að sökum að spyrja, Gummi
þari nýbúinn að vera þarna. Hann hreinsar allt, fínkembir alveg
svæðið á meðan við sofurn í bælinu. Bölvað klúður, bölvað klúð-
ur.“
Ötull var þessi ungi athafnamaður við aðdrættina. Það var sama
hvað hann tók sér fyrir hendur, hefði sennilega orðið stórbóndi á
92