Strandapósturinn - 01.06.1993, Blaðsíða 64

Mér finnst umhverflð segja við mig: „Við sögðunr þér sem
barni, en þú hefur sjáanlega gleymt því, að vera, en ekki eingöngu
að sýnast“. Kastalinn kvaðst hafa fóstrað nrörg börn á undan nrér,
og nokkur síðan, svo og að sig munaði ekkert um að fóstra jafn-
nrörg börn í viðbót, láta þau verða fyrir sínum huldu áhrifunr, en:
„Hvernig þið notfærið ykkur þau áhrif læt ég ykkur sjálfráð unr.
Eitt er þó víst: þið farið frá nrér senr börn og konrið aftur til mín
senr börn, þótt þið séuð konrin á efri ár og teljið ykkur vís“.
Um kvöldið þann 16. júní (á giftingardegi okkar Agústu), geng-
um við franr kletta, yfir heinranátthagann, inn Torfvík, neðan við
frenrri nátthagann og inn í Drangavík og heinr tún til baka. Neytt-
unr við þarnæst kvöldverðar, en að því loknu fór ég út nreð Brandi
Jónssyni og litaðist nreira um, því að engu mátti sleppa. Sá ég þá
hesthúsið, — en ekki Jarp, sem bar nrig ársgamlan að Kollafjarð-
arnesi. Plássið hans var næst hlöðunni, enda nrun hann hafa
áskilið sér skatt af því heyi, sem franr hjá fór, fyrir að vera aldurs-
forseti í hesthúsinu.
Frenrri húsin voru flest lík og þau áður voru, en sunr úr sér
gengin. Ytri húsin voru lík að unrgjörð til, en á þau konriðjárnþak.
Sjávarhús og Hjallur voru á sama stað, en snriðjuna var búið að
rífa. Gamli bærinn og heinrahús höfðu öll brunnið, nenra ganrla
fjósið og haughúsið.
Nú var komið reisulegt steinhús utantil við „Trampinn“ og á
klettinum á efra túninu er nryndarleg steinkirkja og kirkjugarður
þar vestanvið túngarðinn. Eg hefi oft hugsað til þess hve mikið
gildi senrentið hefði haft senr byggingarefni fyrir Guðmund Bárð-
arson.
Það var nú farið nrjög að halla degi þegar ég gekk í bæinn.
Húsfreyjan gerði allt til þess að gera vistlegt, það sem norðangarð-
urinn gerði óvistlegt. Leið okkur vel unr nóttina, og um nrorgun-
inn, sunnudaginn 17. júní, var að vísu sami norðankuldinn, en
lítilsháttar sólskin. Þurfti ég þá endilega að fara ofan í lending-
una. Klappirnar voru eins og áður, en vegginn norðan við naustið
hans „Mjóna“ hafði sjórinn brotið upp. Ég varð að fara út á
Svönrp, en datt þá í hug ófögur endurnrinning. Var hún sú að ég
hafði einu sinni skotið til marks úr byssu. í annað skifti fór ég út á
62