Strandapósturinn - 01.06.1993, Síða 107

bræðranna tók á móti, stakk sekknum bara undir annan hand-
legginn og rétti um leið hina höndina eftir einhverjum smærri
hlut. Hann virtist ekki rnuna neitt um þetta og allt sem hann tók á
móti lagði hann rólega frá sér. Þungi hlutanna virtist ekki hafa
nein áhrif á hann. Mér ofbuðu slíkir kraftar, enda hafði ég sjálfur
ekki af miklu að rná á því sviði. Gummi upplýsti mig um það, að
auk kraftanna væru þessir bræður sérstök ljúfmenni og einstak-
lega vel látnir í sinni sveit. Hann gat þess og að kaupfélagstjórinn í
Norðurfirði væri bróðir þeirra.
Það var skollið á rnyrkur þegar við komum að Dröngum og
veðurlag tekið að breytast nokkuð. Það létti í lofti og lygndi að
mestu en til hafsins móaði fyrir dimmblárri bliku. Enn var vestan
vindur í háloftunum og tunglið óð í skýjum. Eiríkur bóndi kom
ásamt heimamanni sínum urn borð og sótti varning þann sem
þangað átti að fara. Hann bauð okkur í land en því neitaði
Gummi, kvað okkur ekki veita af tímanum til þess að ná heim fyrir
miðnættið. Eiríkur spurði þá, hvort við hefðum ekki heyrt veður-
spána, það væri spáð norðanáhlaupi innan tíðar, veðrið gæti skoll-
ið á hvenær sem væri úr þessu. Gummi lét sem hann heyrði þetta
ekki í fyrstu, en þegar að hann svaraði, sagðist hann varla trúa því
að svo skjótt skipaðist veður í lofti — við næðum örugglega heirn
áður en veður breyttist. Eiríkur stakk þá upp á því að við færum
inn á Bjarnarfjörð og lægjurn þar af okkur óveðrið, en það vildi
Gummi ekki samþykkja. „Jæja góði, jæja góði,“ sagði Eiríkur þá.
„Þú ræður, en ég held því fram að það sé hreinn og beinn glanna-
skapur að ætla sér að halda fyrir Geirhólmsnúp og Þaralátursnes í
þessu veðurútliti." „Við sjáum til,“ svaraði Gummi og kvaddi Eirík
bónda, sem hélt við svo búið til lands en við beindum okkar
farkosti til hafs fram hjá boðum og flúðum sem braut á með
þungum dyn annað slagið. Gummi virtist þekkja þarna allar að-
stæður og fátt kom honum á óvart að mér sýndist. Hræddist hann
ekki neitt, eða hvað? Var hann kannski svona skrambi svalur? Eg
dáðist að áræði hans, þótt mér, landkrabbanum, litist ekki meira
en svo á þessa fyrirætlan. Eg sá fljótlega ekki betur en að Gummi
ætlaði að láta Bjarnarfjörðinn eiga sig og satt best að segja setti þá
að mér ugg nokkurn. Hafði þó ekki orð á, en liorfði fast til hafs.
105