Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 77

dregið á spilinu. Það var æði þungt að koma því út á borðstokkinn
og ganga frá því í svona miklum veltingi.
Okkur tókst að draga meiripartinn af lóðunum, en það var með
herkjum að við gætum það vegna þess að vélaraflið vantaði og
orðið var mjög hvasst. Þar að auki voru mjóar lóðir á endanum og
spilið hélt þeim ekki svo ég varð að draga þær á höndum, en þá var
orðið svo hvasst að alltaf vantaði áfram. Báturinn var að detta
máttlaus fram af bárunum en við það kastaðist maður út í borðið
og var alltaf að reyna að verja það að lóðin færi í hjólið. Það endaði
þó með því að hún fór í hjólið og við sáum bara reykinn af henni.
Ég fór nú að ganga frá bölunum en Sigurður bróðir var kominn
aftur fyrir að pumpa. Þá kemur þessi rosalegi hnútur og hann af
verri gerðinni. Nema ég finn að báturinn lyftist og ég ætla að grípa
í þóftuna fyrir framan mig, en þar var enga þóftu að finna. Hún
var beint fyrir ofan höfuðið á mér. Báturinn var risinn alveg upp á
endann og snerist á skjólborða. Ég sá bara á eftir brotinu en svo
kastaðist báturinn niður í öldudalinn með þessu líka voðalega
höggi sem hann fékk. Það söng og hvein í böndum og borðum og
það sem mér varð starsýnast á var það að sjórinn var kominn fet
upp fyrir borðstokkinn án þess að koma inn. Þá sjón hef ég annars
aldrei séð hvorki fyrr né síðar. Ég held því fram að þegar báturinn
kastaðist af riðinu þá hafi ekkert af honum verið niðri í sjónum
nema hællinn. Hann var risinn beint upp á endann. Það var engu
líkara en hann hefði bara flogið af riðinu í loftinu niður í öldudal-
inn.
Svo var farið að berja til lands, en það var á kinnung. Við
máttum sáralítið sleppa pumpu á landleiðinni fyrir ágjöfum og
svo var báturinn farinn að leka. A leiðinni reyndum við að hvíla
okkur með því að sitja á bekk í vélarhúsinu milli þess sem pumpað
var, en þá var veltingurinn svo mikill að við urðum dauðþreyttir í
fótunum að spyrna í hinumegin svo við gætum setið í friði á
bekknum. Svo þegar við vorum búnir að berja til lands í langan,
langan tíma, komumst við upp í Þorkelsskerin. Þar slöguðum við
upp og fórurn í land til að rétta úr okkur. Við gátum gengið þar
dálítið um. En svo hvasst var á leiðinni frá Þorkelsskerjum inn að
Malarhorni, að þegar við komum á móts við Sandvíkina í Bæ eða
75