Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 124

Sigurgeir Magnússon:
Á Hólmavík
Sá tími sem ég var í Barnaskólanum á Hólmavík er einn sá besti
sem ég minnist frá skólaveru minni á þessurn árum. Þar var gott
að vera og ég held að enginn tími hafi þroskað mig eins mikið sem
þessi skólaganga hjá Finni Magnússyni kennara. Aður en lengra
er haldið er best að gera eina játningu, því hún grípur óneitanlega
inn í lífsmátann fram eftir ævi minni.
Það verður að segjast eins og er, að ég var mjög seinþroska bæði
til líkama og sálar, eðlilegan kraft fékk ég ekki fyrr en fast að
tvítugu. Seint kom og hinn andlegi þroski, óhætt að segja þrem til
fjórum árum á eftir jafnöldrum mínum. Það liggur því í hlutarins
eðli að öll störf urðu mér nokkuð erfiðari viðfangs, sérstaklega
þar sem reyndi á mannlega krafta. Þess vegna eyddi ég meiri orku
í sum störf en aðrir þar sem líkamsþrek var minna, hugsunin stóð
líka nokkuð á sér. Að vísu gekk mér vel í Barnaskólanum á
Hólmavík, en hin svokallaða heimsviska vitjaði mín ekki fyrr en
eftir tvítugt, þá opnaðist hún fyrir mér svo að ég mætti sjá það
mælanlega með augunum og það heyranlega með eyrunum.
Þegar ég löngu seinna fór yfir þetta í huganum og spurði —
hvers vegna þetta væri svona með þennan þroska, varð niður-
122