Strandapósturinn - 01.06.1993, Blaðsíða 96

að ég þyrfti að sundríða, því þó að Gummi væri vanur hestum og
kynni vel með þá að fara var ég það ekki og sundreið var mér með
öllu framandi. En Gummi þari vissi hvað hann sagði og yfir
komumst við klakklaust. Dýpið varð aldrei meira en í kvið og
klárarnir ösluðu þetta hiklaust eins og þeir hefðu aldrei gert
annað um ævina en að vaða yfir firði og flóa. Eftir þetta ævintýri
héldurn við félagarnir út með firðinum að austanverðu og þar
voru víða skerjaflákar fyrir landi. Þeir voru flestir þaktir af sel.
Þeir lágu þar uppi í hrönnum, hlið við hlið og létu fara vel um sig,
hreyfðu sig varla þegar við riðum hjá. Einn og einn lyfti þó aðeins
hausnum frá klöppinni og leit í átt til lands en lét hann svo aftur
síga niður í sörnu stellingar og lygndi augunum nokkurn veginn
öruggur um sig. Það var auðséð að þeir voru ekki vanir árásum
manna í þessurn afskekkta eyðifirði. Hér áttu þeir sitt friðland
samkvæmt landslögum, þótt þeir hefðu enga hugmynd um slík
réttindi. Við vorum með öðrurn orðurn staddir í selalátri og þar
var með öllu bannað að beita skotvopnum. Isbirnir og refir nutu
þó ekki þessarar lagaverndar, þá mátti víst skjóta hvar sem var.
Gummi var að vísu með byssu og ég fann að það blossaði upp í
honum veiðihugurinn þegar hann virti fyrir sér bráðina, en lög
voru lög og þeim bar að hlýða. Til byssunnar var því ekki gripið,
enda vorum við að heimsækja það fólk, sem löndum og lands-
gæðum réði á þessum slóðum. Við komum að Dröngum síðla dags
og þar var okkur tekið með kosturn og kynjum. Eiríkur bóndi var
höfðingi heirn að sækja, viðræðugóður og fyrirmannlegur í fram-
göngu, og félagi minn hafði dvalið langdvölum þarna á bænum á
sínum unglingsárum. Hann var því öllum hnútum kunnugur.
Hvað þeir ræddu helst, Eiríkur og hann, man ég ekki en eitthvað
olli því að þeir voru ekki með öllu sammála, blessaðir. Gummi var
þá annarrar skoðunar í þjóðmálum en síðar varð er hann fór að
fást við félagsmál í fjölmenninu.
Þegar við félagarnir riðum í hlað og bóndi leit skotvopnið sá ég
strax að hann var lítið hrifinn af því þó hann hefði ekki orð á slíku.
Félagi minn sá þetta líka, leit snöggt við mér og brosti um leið eins
og út í bláinn, og það kom ofurlítill stríðnisglampi í augun á
honum. Mér flaug þegar í hug hvort bóndi grunaði félaga minn
94