Strandapósturinn - 01.06.1993, Blaðsíða 122

með grásleppu og rauðmaga. Við Sigurður bróðir minn, sem var
eldri en ég, bárum grásleppuna og rauðmagann fram að Klúku.
Mér er minnisstætt hvað við vorum þreyttir þegar við komum
heim.
Eg minnist þess að við Skúli bróðir veiddum rjúpu í vað. Faðir
minn fékk selagarn en selabændur riðuðu sjálfir netin sem þeir
veiddu selina í á vorin. Vaðurinn var 40 faðmar. Oftast var ein
snara á miðjum vaðnum, en stundum tvær með tveggja faðma
millibili. Snörurnar voru búnar til úr taglhári. Man ég að við
fengum þó nokkuð af rjúpu, aðallega man ég að við veiddum þær
í hrísmóunum niður undir Halladalsánni. Eg heyrði sagt að meira
fengist fyrir snaraða rjúpu en skotna.
Afram var haldið. Þegar við komum að brúnni á Bjarnarfjarð-
ará, þá sést fram að Skarði og Skarðsrétt. Það mun hafa verið í
kringum 1946 að Brekkan var á ferðinni að vita hvar væri brugg-
að. Þegar hann kom til Reykjavíkur gaf hann það út að bruggað
væri í öllum sýslum nema Strandasýslu. Þetta fannst Jörundi á
Hellu rnjög fyndið. Þegar var verið að rétta í Skarðsrétt um haust-
ið gerði hann þessar vísur sem ég hafði mjög gaman af og birti hér
með leyfi Ragnars Jörundssonar á Hellu.
Brekkan hefur í boði sagt
það besta veit ég enn
að með brugg sé enginn frír
nema aðeins Strandamenn.
Nú byltumst vér um blautan svörð
og bjóðum landa á ný
nú er um breiðan Bjarnarfjörð
eitt bölvað fyllirí.
Hann kunni að koma orðum að því hann Jörundur á Hellu.
Haldið er niður Bakkaflóa að Kaldrananesi. Þar var tvíbýli. A
öðru býlinu bjó Kjartan Olafsson, en á hinu Matthías Helgason og
Margrét Þorsteinsdóttir. Hjá þeim var ég vetrartíma, en Matthías
var þá við barnakennslu. Hann var mjög skemmtilegur maður

120