Strandapósturinn - 01.06.1993, Qupperneq 109

meira en andvari. Mér leist ekkert á þetta, í gegnum þennan
skerjaklasa var, að mér fannst, vonlaust að fleyta Gissuri áfalla-
laust, þó að hann væri gott sjóskip. Ég mændi án afláts á brotsjóina
framundan. „Og hvar endar þetta?“ spurði ég sjálfan mig hvað
eftir annað. Ekki sá ég þó betur en að Gummi ætlaði Gissuri sínurn
að ösla einhvers staðar þarna í gegn. Hugarórar rnínir náðu víst
litlu sambandi þar á bæ. Gummi var eins og þetta haf og þessi
strönd, horfðist í augu við bæði án þess að líta undan og bauð þeim
birginn þegar svo bar undir. Og eftir að hafa athugað allar að-
stæður og beðið lags sagði hann ofurlítið glaðbeittur: „Hér er það,
hér förum við í gegn hvað sem tautar og raular.“ Hann setti Gissur
á fulla ferð og fyrst í stað sá ég ekki betur en við stefndum beint
inn í brotsjóina. Við vorum komnir mjög nærri landi og brimið
hvolfdist yfir skerin beggja vegna við okkar gömlu fleytu, en þar
sem hún þræddi í gegn var eins og aldan brotnaði niður í eins
konar straumiðu eða röst. Það bullaði og sauð allt í kringum
bátinn og hann lét mjög illa, hoppaði og skoppaði sitt á hvað því
atlögur hafsins komu úr öllum áttum. Við fengum nokkrar skvett-
ur en ekkert brot. Og allt í einu vorum við sloppnir í gegn, komnir
úr allri hættu inn á nokkurn veginn lygnan sjó. Að vísu voru
öldufaldarnir enn háir en úr hæð þeirra dró fljótlega eftir því sem
innar kom í fjörðinn. Það var þó auðséð að stutt var íveðrabrigðin,
því að dimmblái skýjabakkinn við hafsbrún hafði nú tekið öll völd
á norðurhimninum og bjó sig undir að hvolfast yflr allt og alla á
þessum norðurhjara. Þegar við vorum komnir inná móts við
Furufjarðarnúp teygði Gummi aðra hendina niður í vélarhúsið
og kom þaðan með brennivínsfleyg, tók úr honurn tappann og
rétti mér, með þeirn ummælum að við ættum nú skilið að fá smá
hressingu. Við gerðurn svo drykknum nokkur skil þarna á rniðj-
um Þaralátursfirði í haustmyrkrinu og með norðan áhlaupið á
bak við okkur. Allt í einu varð Gumrna litið aftur um skut í átt til
allra grynninganna fyrir utan um leið og hann sagði: „Ég var nú,
hérna þér að segja, ekki of viss um að ferð okkar heppnaðist þegar
við komurn að nesinu, þótt ég léti ekki á neinu bera. Það gat
vissulega brugðið til beggja vona um að við kæmumst klakklaust
fyrir það, öldugangurinn var orðinn svo ansvíti mikill og út fyrir
107