Strandapósturinn - 01.06.1993, Blaðsíða 104

að komast fyrir þennan boða, það hlyti að vera einhver önnur leið
fær framhjá honum. Við lögðum aftur út á flóann í átt til Norður-
fjarðar en það lygndi með kvöldinu og Létthöfði lét ekki sjá sig.
„Það er eitthvað annað en í morgun,“ sagði Gumrni, „bara komið
þetta fína sjóveður. Gott að losna við þessar óveðurskrákur,“ og
átti víst við ráðunautana. Hann mun þó hafa fengið ferðina
greidda að fullu eins og um var samið, því þetta voru víst mestu
heiðursmenn báðir tveir. A leiðinni inn á Norðurijörðinn spurði
ég Gumrna, með hliðsjón af því sem skeð hafði urn morguninn
rétt eftir að við lögðum af stað, hvort hann hefði viljandi snúið
Gissuri beint upp í vindbáruna og um leið, hvort hann hefði í raun
og veru vitað af grynningunni þarna við Eyjar síðar um daginn.
„Jú,jú“ ansaði Gummi en hélt svo áfram: „Tókstu ekki eftir því að
ég sló af rétt áður en Gissur tók niðri? Eg var bara að hrella
karlana smávegis. Ég vildi bíða betra veðurs eins og ég sagði, en
fyrst þeir vildu endilega flana af stað fannst mér tilvalið að bleyta
svolítið í þeirn og láta þeim bregða ef tækifæri gæfist. Einnig vildi
ég gera þeim ljósa þá staðreynd að það er stundum ýmsum vand-
kvæðum bundið að fara sjóleiðina hérna austur með Ströndun-
um. I dimmviðri er hún ákaflega varasöm, það gera grynningarn-
ar sem illt er að forðast við þær aðstæður."
Við urðum að bíða í nokkra daga í Norðurfirði eftir varningn-
um sem hann hafði lofað að flytja á bæina í vesturleiðinni. Ekki var
Gumma vel við þessa bið, en úr vöndu var að ráða því varan sem
hann átti að flytja var alls ekki komin á staðinn og ekki alveg víst
hvenær hún yrði tilbúin til afgreiðslu frá kaupfélaginu. í Norður-
firði stóð yfir sláturtíð þessa daga og þar var því saman komið
fleira fólk en venjulega. Var því oft glatt á hjalla að loknum
vinnudegi og ekki hægt að sjá á mönnum að þeir stæðu í að aflífa
önnur spendýr allan daginn. Þarna voru menn á ýmsum aldri,
surnir gamansamir aðrir alvörugefnir, með vetrarkvíða í augun-
um. Þeir gamansömu fundu upp á hinurn furðulegustu aðferðum
við að skemmta sér, og einhvern veginn minnir mig að einn í
þeirra hópi hafi oftast orðið þolandinn í þeirri skemmtun. En um
slíkt var ekki fengist, enda gamanið yfirleitt græskulaust. Og svo
mikið er víst, að þarna út við ysta haf, með sumarið að baki og
102